กลางฤดูฝน ผมแวะขึ้นไปที่จุดชมวิวดอยสุเทพ-ปุย แม้ว่าจะเสี่ยงกับความผิดหวัง ไม่ว่าจะฟ้าปิด หรืออาจเจอกับสายฝนโปรยปราย แต่อีกมุมหนึ่งผมอาจได้แสงสวยๆ ที่แอบเล็ดลอดออกมาจากชายเมฆให้ชื่นใจเหมือนครั้งนี้ ช่วงเวลาสั้นๆ เพียงประมาณ 2-3 นาทีที่แสงสาดมายังเทือกดอยเบื้องหน้า สีสันยามสะท้อนกับละออกฝนที่พรมลงบนยอดดอยช่วยสร้างความสวยงาม และมิติให้กับภาพได้อย่างลงตัว
ผมเลือกที่จะหยิบเลนส์เทเลช่วง 55-210 ติดกับกล้อง nex7 ที่ผมเลือกใช้กล้องตัวเล็กๆ กับเลนส์ราคาประหยัด เพราะวันสบายๆ ที่เพียงแค่แวะมาสูดอากาศสดชื่นคงไม่มีใครอยากแบกกล้องชุดใหญ่โตมาแน่ๆ และเจ้าตัวเล็กชุดนี้ก็ให้คุณภาพได้ดีเพียงพอที่จะใช้งานลงสื่อสิ่งพิมพ์ทั่วๆ ไปได้อย่างดีแล้ว
ภาพนี้ไม่มีเทคนิคอะไรมากครับ เห็นแบบไหนก็ถ่ายไปแบบนั้น อ้อ ผมเลือกตั้ง WB เป็น Daylight นะครับ ส่วนมากผมจะไม่ค่อยตั้งไปที่ AWB เพราะสภาพแสงสวยๆ ของธรรมชาติจะถูกกล้องปรับให้กลายเป็นแสงสีแบบธรรมดา ดูซีดๆ ไป ซึ่งผมชอบแสงแบบที่ตาเห็นมากกว่าครับ
ใครมาเที่ยวถึงดอยสุเทพแล้ว นอกจากแวะน้ำตก แวะไหว้พระเพื่อเป็นศิริมงคล แวะหมู่บ้านม้งดอยปุย ก็ลองขับรถเลี้ยวขวาขึ้นมาอีกหน่อยก็จะเจอจุดชมวิวที่ว่า ทางอาจจะแคบซักนิดก็ขอให้ระมัดระวังกันมากๆ หน่อยนะครับ

เรื่อง/ภาพ : นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง

Sony RX100 เป็นกล้อง Compact คุณภาพดีมาก เหมาะกับการใช้ถ่ายภาพทั่วไปๆ ได้อย่างดี

เรื่องข้อมูลเชิงลึกผมไม่เอามาลงในนี้นะครับ เพราะหาดูได้กับทุกเวปอยู่แล้ว ผมขอรีวิวแบบบ้านๆ ไปเรื่อยดีกว่าที่จะมาเขียนเชิงวิชาการให้ปวดหัวกัน
กล้องคอมแพคสมัยนี้พัฒนาไปมาก เริ่มมีการนำ sensor ขนาดใหญ่ขึ้นกว่าสมัยก่อนมาใช้ ซึ่งทำให้คุณภาพสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเวลาที่เราต้องใช้ ISO สูงๆ อีกทั้งระบบประมาลผลที่ได้รับการพัฒนาไปมากยิ่งทำให้ภาพถ่ายจากกล้องเล็กๆ ทุกวันนี้ประมาทไม่ได้ เจ้า RX100 ตัวนี้ก็เช่นกันครับ ด้วยขนาด sensor CMOS ขนาด 1 นิ้ว ที่ใหญ่กว่ากล้องคอมแพคทั่วไปหลายเท่า อีกทั้งเลนส์ 28-100 f1.8-4.9 คุณภาพสูงจาก Carl Zeiss Vario-Sonnar T*  ที่ออกแบบช่วงเลนส์ได้น่าใช้ และรูรับแสงช่วงมุมกว้างที่สว่างมาก

ทดสอบแบบโหดๆ ด้วยการถ่ายผ่านกระจกมองข้าง สภาพแสงน้อยมาก

ผมพาเจ้าตัวเล็กไปเดินเล่นหลายๆ ที่เพราะความเล็กเบาของมัน ทำเอาแทบลืมกล้อง DSLR ไปพักหนึ่ง คุณภาพของภาพยังสู้กล้องใหญ่ไม่ได้ แต่สำหรับวันสบายๆ คงปฏิเสธไม่ได้ที่จะต้องมีเจ้า RX100 ติดกระเป๋าไปด้วย ผมเริ่มจากคืนวันเสาร์ที่เชียงใหม่มีถนนคนเดินวัวลาย โดยเลือกเวลาไปตั้งแต่หกโมงเย็นเพราะยังพอมีแสงจากท้องฟ้าสีเข้มๆ ให้ผสมแสง ด้วยเลนส์รูรับแสงกว้าง 1.8 ทำให้ผมเลือกที่จะใช้โหมด A เพื่อควบคุมรูรับแสงเอง เดิน Snap ไปเรื่อยๆ ลอง Shot ยากๆ หลายภาพเช่นภาพคุณลุงที่เล่นไวโอลิน โดยเลือกถ่ายภาพสะท้อนจากกระจกข้างของรถมอเตอร์ไซด์พ่วงข้าง ระบบโฟกัสแบบจับใบหน้าของเจ้า Sony RX100 ทำได้ดีมากครับ ไม่พลาดสำหรับภาพนี้แม้เปิดรูรับแสงที่ 1.8 ระบบวัดแสงไว้ใจได้ จะมีก็สีเหลืองที่ดู Drop ไปหน่อย แต่ไม่ใช่ปัญหาครับเดี๋ยวนี้ยุคดิจิตอลแก้ง่ายมาก

ช่วงเทเลให้คุณภาพพอใช้ได้

เรื่องสัญญาณรบกวนทำได้ดีตามแบบฉบับ Sony ยุคใหม่ที่ผมติดใจตั้งแต่กล้องตระกูล Nex มาตัวนี้ทำได้น่าประทับใจมากครับ ที่ 80-800 ใช้ได้สบายๆ ที่ 1600 ใช้ได้สบายๆ แม้ว่าจะเริ่มเห็น noise และคอนทราสลดลงบ้างก็ตาม ที่ 3200 รับได้ครับสำหรับกล้องตัวแค่นี้และความละเอียดระดับ 20 ล้านพิกเซล ทำได้ดีกว่ากล้องคอมแพคเกือบทุกตัว แต่อย่าเพิ่งไปเทียบกับ Canon G1X นะครับเพราะขนาด Sensor ต่างกันพอสมควร ที่ 12800-25600 ยังไม่ได้ลองครับ เพราะไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนให้มืดขนาดนั้นแล้วต้องถ่ายภาพ ถ้าต้องการคุณภาพแนะนำให้ใช้ได้ถึง 1600 ที่ 3200 ถือว่าดีครับ

ถ้าแสงดีๆ ใช้รูรับแสงกลางๆ ให้คุณภาพของภาพที่ดีมาก

ช่วงเลนส์ที่ให้มาคือ 28-100 เป็นช่วงที่ใช้งานสนุกดี แต่ถ้าลงได้ถึง 24 จะดีมาก คุณภาพของภาพจากเลนส์ชุดนี้ทำได้ดี เพราะ Sony ใช้เลนส์คุณภาพสูงจาก Carl Zeiss ที่ f1.8 ท่ี่กลางภาพดีทีเดียว ขอบภาพฟุ้งบ้างตามประสาเลนส์รูรับแสงกว้าง แต่ยังใช้งานแบบหวังผลได้ หรี่ลงมาซัก f2.8-4 คมขึ้นมาแบบเห็นได้ชัด ดีที่สุดอยู่ประมาณ f4-5.6 ครับ ส่วนที่ f11 คุณภาพลดลงมาก ความคมชัดด้อยกว่า f1.8 แต่ก็ได้ชัดลึกมาแทน แนะนำว่าเลี่ยงที่ f11 จะดีกว่าครับ ถ้าจะว่าถึงคุณภาพเลนส์กันจริงๆ แล้ว ตัวนี้ก็ไม่ได้โดดเด่นเหมือนกับเลนส์ตระกูล Carl ziess อีกหลายๆ ตัว แต่ถ้าเทียบกับกล้องตัวเล็กๆ ก็โอเคล่ะครับ อย่านำไปเทียบกับเลนส์สำหรับพวก DSLR ก็พอ

เลนส์ 28mm f1.8 ช่วยให้การถ่ายภาพสนุกขึ้นอีกมาก

ทีนี้กล้องเล็กๆ แบบนี้มันไม่มีช่องมอภาพแบบกล้องใหญ่ เราต้องอาศัยจอหลังกล้องเป็นหลัก หลายๆ ตัวพอออกแดดก็เกิดอาการมองไม่ค่อยเห็น ซึ่ง Sony แก้โจทย์มาดีมาก ด้วยจอภาพขนาด 3 นิ้ว ความละเอียด 1228.8K-dot และเทคโนโลยี 'WhiteMagic' LCD screen ช่วยได้อย่างมากครับ คมชัดสีสันดี และเราสามารถปรับความสว่างเอง และสีของจอได้ หรือจะตั้งออโตเหมือนผมก็ให้ค่าที่ดีพอใช้ได้ครับ สีจากจอหลังกล้องจะสดกว่าภาพจริงเล็กน้อยซึ่งก็เป็นเรื่องปรกติ

เก็บรายละเอียดได้ดี ถ่ายทอดสีสันได้น่าพอใจ

ส่วนมากพวกกล้องเล็กๆ มักจะมีปัญหาเรื่องแบตเตอรี่หมดเร็ว RX100 เคลมว่าใช้ได้ประมาณ 330 shot ถ้าเป็นสมัยก่อนก็เหมือนกับเราถ่ายภาพได้เกือบ 10 ม้วน ถือว่าไม่น้อยเลย แต่เดี๋ยวนี้เราไม่ต้องห่วงเรื่องค่าฟิล์มค่าล้างอัดเหมือนสมัยฟิล์ม ประมาณว่ากดไว้ก่อนมาเลือกทีหลัง ทำให้หลายๆ คนอาจรู้สึกว่า 330 Shot ดูน้อย แต่ถ้าเทียบกับกล้องคอมแพคทั่วไปก็สามารถใช้ได้สบายๆ ถ้าให้สบายใจ หรือต้องเดินทางไกลก็ควรหาแบตเตอรี่สำรองไว้อีกซักก้อนกันเหนียวไว้ก่อน

สามารถตั้งค่าต่างๆ ได้เหมือนกล้อง DSLR ช่วยให้สร้างสรรภาพได้หลากหลาย

ส่วนพวกลูกเล่นต่างๆ ผมไม่ค่อยได้ใช้ แต่ทาง Sony ก็จัดมาให้เต็มที่ไม่แพ้เจ้าอื่น ผมเองด้วยเป็นคนรุ่นโบราณจึงใช้พวกนี้ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ 555 เอาเป็นว่าอยากให้ลองไปจับตัวจริงเสียงจริงของเจ้า Sony RX100 กันดูก่อนนะครับ เผื่อจะติดใจงอมแงมเหมือนผมก็ได้

        ส่วนเรื่องรายละเอียดกล้อง พวกช่วงเลนส์ระบบต่างๆ ผมไม่เอามาไว้ในนี้นะครับ บอกแล้วว่า Review แบบบ้านๆ ครับ อิ อิ

AWB ทำงานได้ดี แต่บางสถานการณ์อาจต้องมาปรับแก้สีบ้างเล็กน้อย

ขอขอบคุณ
- น้องส้มที่มาเป็นแบบ
- ยางคำรีสอร์ท เชียงใหม่
- Photobug Chiang mai
               
เรื่อง/ภาพ นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง

เบียร์วุ้นแก้วแช่ ร้านอาหารสามเสนวิลล่า

เค้กอร่อยๆ ที่ร้านบ้านเปี่ยมสุข เยื้องวัดเกตุ จ.เชียงใหม่

Olympus OMD Lens 75 f1.8

Olympus OMD Lens 45 f1.8

Olympus เคลมว่า DR 11 Stop ก็ต้องยอมรับว่าทำได้ดีครับ

1. อุทยานประวัติศาสตร์สงคราม 9 ทัพ
2. วิกิพีเดีย
3. ท้าวเทพกระษัตรีวัฒนธรรมพัฒนาการทางประวัติศาสตร์เอกลักษณ์และภูมิปัญญาจังหวัดภูเก็ต
4. วีรสตรีไทยสารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯเล่ม 21
5. ท้าวเทพกระษัตรี-ท้าวศรีสุนทรวีรสตรีแห่งเมืองถลางโดยนางสาวบุหลงศรีกนก
6. จอมร้างบ้านเคียน
7. ศึกถลางพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติถลาง

ข้าวหมูย่างทีเด็ดร้านต้นศรีตรัง จ.เชียงใหม่

        ร้านต้นศรีตรัง แค่ชื่อร้านก็คงไม่ต้องถามว่าต้นตอมาจากที่ไหนกันแล้วนะครับ ผมแวะเวียนไปฝากท้องอยู่เสมอถ้าผ่าไปทางสายแม่โจ้ ร้านต้นศรีตรังนี้หาไม่ยาก เพียงแค่เลี้ยวเข้าตลาดรวมโชคจากทางถนนแม้โจ้สายใหม่ ประมาณ 200 เมตรให้สังเกตุฝั่งขวามือเอาไว้ก็จะเจอ เมนูประจำที่มาแล้วต้องสั่งก็คือข้าวหมูย่าง ที่เป็นหมูย่างขึ้นชื่อสูตรเมืองตรัง หนังกรอบ เนื้อนุ่ม หรือจะเป็นข้าวขาหมู บะหมี่ อยากให้แวะลองไปชิมกันดูนะครับ เผื่อจะเป็นอีกหนึ่งร้านที่ปักหมุดไว้เวลาท้องร้อง


เรื่อง / ภาพ : นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง

เจ้าสุนัขตัวน้อยคู่นี้ผมบันทึกไว้ที่บักฮา เวียดนามเหนือ ภาพนี้อาจจะดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่ความจริงแล้วนี่คือตลาดสด มีสุนัข แมว หมู เป็ด ไก่ ฯลฯ วางเรียงรายให้เลือกซื้อกลับบ้านเพื่อเป็นอาหาร เจ้าสองตัวนี้อยู่ในเข่งสายตาที่มองมาทำเอาช่างภาพที่ไปด้วยหลายๆ คนเบือนหน้าหนี สงสารก็สงสาร แต่จะทำอย่างไรได้ ผมเลือกที่จะบันทึกภาพนี้เก็บไว้ ก่อนแสงสุดท้ายของวันจะหมดลง

"อ๋าวไหย่" Vietnamese traditional costumes

นักศึกษาสาวชาวเวียดนามในชุดอ๋าวไหย่

        ในใจลึก ๆ ประสาหนุ่มโสดที่มีโอกาสได้เดินทางท่องเที่ยวไปต่างแดนโดยเฉพาะประเทศเวียดนามที่ขึ้นชื่อลือชาในเรื่องชุดแต่งกายประจำชาติซึ่งมีเสน่ห์ สวยงาม เย้ายวน ทว่ามิดชิด จากคำเล่าขานหรือจะเท่าไปเห็นด้วยตาตัวเอง เพราะฉะนั้นเมื่อมีโอกาสได้ไปเยือนเวียดนามถึงถิ่นพอเครื่องบินลงจอดที่สนามบินนอยไบสายตาผมก็สอดส่องเผื่อจะพบสาวในชุดอ๋าวไหย่ให้สมตั้งใจ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่พบซักที จนเดินทางเข้าเมืองฮานอยก็ต้องผิดหวังอีกคำรบใหญ่เพราะเพิ่งรู้ว่าเวียดนามเหนือเค้าจะไม่ใส่ชุดอ๋าวไหย่กัน ถ้าอยากเห็นต้องไปเวียดนามใต้โดยเฉพาะที่เมืองเว้ ด้วยความคาดหวังอันสูงส่งทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่ไปในทริปนั้นต่างผิดหวังกันอย่างแรง เอาเป็นว่าเรามาดูวิวัฒนาการของชุดอ๋าวไหย่กันก่อนดีกว่า

        อ๋าวไหย่ ถ้าแปลตามความหมายก็คือชุดยาว แต่กว่าจะมาเป็นชุดยาวนี่ได้ก็ต้องผ่านขั้นตอนกระบวนการคัดสรรทางการเวลากันมาพอควร เพราะแต่เดิมประมาณปี 1744 พระเจ้ามินหม่างแห่งราชวงศ์เหวียน ที่มีอำนาจอยู่ในเวียดนามกลางและใต้ ได้กำหนดให้แต่งกายแบบจีนคือให้ใส่กางเกงขายาวแทนกระโปรง เสื้อแหวกแบบผูกด้านหน้า โดยกำหนดจากชนชั้นทางสังคม และอาชีพของผู้สวมใส่ แต่ชุดสมัยโบราณผู้หญิงจะแต่งเป็นกระโปรงยาวไม่ใส่กางเกงซึ่งเดี๋ยวนี้เราก็ยังสามารถพบเห็นได้ตามหมู่บ้านทางเวียดนามตอนเหนือ ที่ผมไปแถวซาปาก็ยังมีชาวบ้านที่มีอายุก็ยังนิยมแต่งกายแบบเดิมอยู่พอสมควร

        ต่อมาในช่วงศตวรรษที่ 1930 ก็ค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนรูปแบบให้เหมาะสม ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบเนื้อผ้าโดยให้ทันสมัยขึ้นจนมาเป็นชุดอ๋าวไหย่ทุกวันนี้ แต่ภายหลังการรวมชาติ และสงครามเวียดนามได้จบลงประเทศเวียดนามต้องประสบภาวะวิกฤตทางเศรษฐกิจไปทั่ว ชุดอ๋าวไหย่จึงกลายเป็นของสิ้นเปลืองต้องห่างหายไปชั่วคราว ต่อมาปลายปี 1980 เมื่อสภาพสังคม และเศรษฐกิจเริ่มฟื้นตัว ชุดประจำชาติชุดนี้ก็ได้กลับมารับความนิยมอีกครั้ง โดยเฉพาะในเขตตอนใต้ของประเทศ

ชุดแต่งงานของชาวเวียดนาม

        ชุดอ๋าวไหย่มักจะใช้ผ้าเนื้อบางเบาเมื่อสวมใส่แล้วจะแนบไปกับสรีระของผู้ใส่ ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเดินทางอยู่ในเวียดนามเรียกว่าแทบจะไม่เห็นคนอ้วนเลย หญิงสาวชาวเวียดนามเค้าดูแลตัวเองดีมาก ๆ ทั้งเรื่องอาหารการกินที่เน้นจำพวกผักเป็นหลัก ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้สาวรุ่นที่นี่มีแต่รูปร่างดี ๆ สูงโปร่ง จนมีเรื่องเล่าว่า ในตอนใต้ของเวียดนามที่นักเรียนหญิงจะใส่ชุดอ๋าวไหย่หากวันใดฝนตกเราจะเห็นความสวยงามของสรีระร่างกาย ทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน จนบางครั้งพวกนักท่องเที่ยวจะมารอดูอยู่ที่หน้าโรงเรียนเลยก็มี แบบนี้ถ้าเป็นบ้านเราคงโดนตำรวจจับข้อหาโรคจิตแน่ ๆ เรื่องนี้จะจริงเท็จประการใดหากมีโอกาสไปเวียดนามใต้ผมก็จะขออาสาไปพิสูจน์ให้ก่อนละกันนะครับ
        แต่มาเวียดนามครั้งนี้ก็ไม่ได้โหดร้ายเกินไปนัก เพราะวันสุดท้ายขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยู่ที่วิหารวรรณกรรมกลางเมืองฮานอย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสาวน้อยในชุดอ๋าวไหย่กำลังถ่ายภาพเป็นที่สนุกสนาน จึงเดินเข้าไปถามได้ความว่าเป็นนักศึกษากำลังจะเรียนจบปีนี้เลยไปเช่าชุดกับเพื่อน ๆ มาถ่ายภาพกัน ผมก็เลยถือโอกาสขออนุญาตถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึก ช่างเป็นการปิดทริปเวียดนามได้ดั่งใจหวังจริง ๆ ครับ


เรื่อง / ภาพ : นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง



Vietnamese traditional costumes

        Young women wear light brown-colored short shirts with long black skirts. Their headgear consists of a black turban with a peak at the front. To make their waist look smaller, they tightly fasten a long piece of pink or violet cloth. On formal occasions, they wear a special three layered dress called an "ao dai", a long gown with slits on either side.

Over time, the traditional "ao dai" has gone through certain changes. Long gowns are now carefully tailored to fit the body of a Vietnamese woman. The two long slits along the side allow the gown to have two free floating panels in the front and at the back of the dress. The floating panels expose a long pair of white silk trousers.

In general, Vietnamese clothing is very diverse. Every ethnic group in Vietnam has its own style of clothing. Festivals are the occasion for all to wear their favorite clothes. Over thousands of years, the traditional clothing of all ethnic groups in Vietnam has changed, but each ethnic group has separately maintained their own characteristics.

http://www.vietnamtourism.com

        แสงยามเย็นเริ่มลูบไล้ริมฝั่งน้ำ สะพานสีแดงสดที่ทอดตัวสู่เกาะเล็กๆ กลางทะเลสาบ ซึ่งเป็นหนึ่งในตำนานแห่งอิสรภาพของชนชาวเวียดนาม ริมทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม หรือทะเลสาบคืนดาบ เรื่องเล่าของพระเจ้าเลไทโต กับเต่ายักษ์ที่อาศัยอยู่ในทะเลสาบ ซึ่งคนที่จะมาเที่ยวเวียดนามเชื่อว่าคงเคยได้ยินตำนานนี้กันมาบ้างแล้ว แต่วันนี้เราจะมาดูศิลปะการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ขึ้นชื่อของชาวเวียดนามที่ทุกวันนี้หาดูได้ค่อนข้างยากนั่นคือ หุ่นกระบอกน้ำ เดินไปเดินมารอเวลาเข้าชมก็ชวนให้นึกถึงหุ่นกระบอกโจหลุยส์ หรือหุ่นละครเล็กที่บ้านเรา ความวิจิตรของตัวหุ่นลีลาการเชิดที่ถ่ายทอดให้เราได้เห็นได้สัมผัสเรื่องราว และอารมณ์ทั้งจากตัวหุ่นกระบอกเอง และจากผู้เชิด ต้องเรียกว่าศิลปะการแสดงที่เป็นหนึ่งไม่มีสองได้เหมือนกัน


       ก่อนเข้าชมผมก็มีคำถามว่า ทำไมต้องไปเล่นในน้ำไม่เปียกกันแย่เหรอ ก็ได้คำตอบจากพี่เปี๊ยกว่าประเทศเวียดนามบริเวณสันดอนสามเหลี่ยมลุ่มแม่น้ำโขงที่กว้างใหญ่ หรือที่ราบลุ่มต่ำของแม่น้ำแดงในช่วงฤดูหน้าน้ำ ดินแดนแถบนี้จะถูกน้ำท่วมอยู่ทุกปี และการที่น้ำท่วมเป็นประจำ ชาวนาแต่ละคนก็คงเหงาไม่รู้จะไปเล่นอะไรคลายเหงาในช่วงรอน้ำลดดี ก็เลยกลายเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดรูปแบบความบันเทิงแบบที่หาชมได้ในเวียดนามนี้เท่านั้น คือหุ่นกระบอกน้ำนั่นเอง

        เรื่องราวก็จะเป็นเกี่ยวกับวิถีชีวิต การทำนา การเพาะปลูก การแข่งเรือ และตำนานของพระเจ้าเทไทโตกับทะเลสาบฮว่านเกี๋ยมนั่นเอง จากที่เกริ่นไว้แล้วว่ามีตำนานเรื่องหนึ่งเล่าถึงเต่าใหญ่ที่อาศัยอยู่ในทะเลสาบฮว่านเกี๋ยมที่ฮานอย เต่าตัวนี้จะโผล่ขึ้นมาเพื่อถวายดาบวิเศษแก่พระเจ้าเลไทโต ซึ่งพระองค์ต้องการนำไปใช้ขับไล่ผู้รุกรานชาวจีน เมื่อขับไล่เสร็จแล้วก็นำดาบมาคืนที่ทะเลสาบแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง การแสดงหุ่นกระบอกน้ำจึงสะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อในเรื่องตำนาน และวิถีชีวิตที่เรียบง่าย กับความรักชาติที่ถูกปลูกฝังกันมาในจิตใจชาวเวียดนาม


        การเชิดหุ่นกระบอก คนที่ดูจะไม่เห็นคนเชิดเพราะนักเชิดจะยืนอยู่หลังฉากโดยให้น้ำท่วมถึงเอว แล้วควบคุมการเคลื่อนไหวของหุ่นด้วยไม้ไผ่ลำยาว เล่ากันว่าหุ่นบางตัวหนักถึง 20 กก. ใช้คนเชิดประมาณ 4 คนแต่ที่ดูหุ่นทุกตัวเคลื่อนไหวได้น่ารักมากต้องชมคนเชิดว่าฝึกซ้อมกันมาอย่างดีจริง ๆ และในโรงละครก็จำลองออกมาได้ดี เพราะนักท่องเที่ยวอย่างพวกเราไม่ต้องลงไปดูในน้ำด้วย

        ตลอดการแสดงก็จะมีวงดนตรีแบบดั้งเดิมเล่นคลอไปด้วยได้บรรยากาศดีทีเดียว เสียแต่เค้าพากษ์เป็นภาษาเวียดนาม แม้ว่าจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็น่าสนใจและสนุกมาก ดูแล้ววิถีชีวิตก็ไม่ได้ต่างกับบ้านเราเท่าไหร่นัก จะมีก็แต่เรื่องเล่าเท่านั้นที่ดูจะเป็นไปตามเบ้าหลอมทางวัฒนธรรมของแต่ละชนชาติ ก่อนกลับผมก็มีคำถามอีกว่าพวกนักเชิดหุ่นเค้าต้องแช่อยู่ในน้ำกันวันละหลาย ๆ รอบ รอบละนาน ๆ เค้าจะเป็นโรคน้ำกัดเท้ากันมั๊ย แต่ผมก็ได้แต่เก็บไว้ในใจไม่กล้าจะถามใครเดี๋ยวจะหาว่าทะลึ่ง


เรื่อง / ภาพ : นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง



Water Puppets

Vietnamese water puppetry has a long history. An inscription on a stone stele in Doi Pagoda, Duy Tien District, Nam Ha Province, relates a water puppet show staged in the year 1121 to mark a birthday of King Ly Nhan Tong in 4036 words.

Puppets are made of wood and coated with waterproof paint. Each puppet is handmade, has its own posture and expresses a certain character. The most outstanding puppet is known as chu teu which has a round face and a humorous and optimistic smile. The show starts with chu teu, dressed in an odd costume, offering joyful laughter.

The pond and lakes of the northern plains, where crowds gathered during festival and galas, become the lively stages for the water puppet shows. At a water puppet show, the audience watches boat races, buffalo fights, fox hunts and other rustic scenes amidst the beating of drums and gongs. The characters plough, plant rice seedlings, fish in a pond with a rod and line, scoop water with a bamboo basket hung from a tripod, etc. The show is interspersed with such items as a Dance by the Four Mythical Animals: Dragon, Unicorn, Tortoise, and Phoenix and Dance by the Eight Fairies, in which supernatural beings enjoy festivities alongside people of this world. 

In water puppet shows there is a very effective combination of visual effects provided by fire, water, and the movements of the marionettes. The whole control system of the show is under the surface of the water, concealed from the audience. When fairy figures appear to sing and dance, it is calm and serene; then the water is agitated by stormy waves in scenes of battle, with the participation of fire-spitting dragons. 

There are many contributing factors to the art of water puppetry, including such handicrafts as wood sculpture and lacquer work. The factors all work together to bring out charming glimpses of the Vietnamese psyche, as well as typical landscapes of Vietnam.

http://www.vietnamtourism.com

ผมแวะไปทานอาหารที่ร้านอาหารสามเสนวิลล่า เมนูตั้งโต๊ะเป็นอาหารแนะนำหลายอย่าง แต่วันนั้นผมดันไปคนเดียว จะสั่งเยอะก็ดูท่าจะทานไม่หมด เลยเลือกมา 2 รายการก่อน เล็งแล้วว่าผัดโป๊ยเซียนนี่จานแรก ส่วนจานที่สองน่าจะแกงมัสมั่นซี่โครงหมูตุ๋น เพราะติดใจซี่โครงหมูนึ่งจิ้มเต้าเจี้ยวของเด็ดระดับ Signature Dish ของร้านมาก็หลายปี พลาดไม่ได้จริงๆ สำหรับรายการนี้


        พอจานแรกมาถึงนอกจากชื่อที่เป็นมงคลแล้วรสชาติของผัดโป๊ยเซียนจานนี้ยังเด่นด้วยความหลากหลายของวัตถุดิบที่สด อร่อย ทั้งลูกชิ้นกุ้ง ปลาหมึก กุ้งสด ฯลฯ โรยหน้าด้วยต้นหอมซอย ขึ้นฉ่าย แครอท ตั้งฉ่าย รสชาติหวานมันหอมกลิ่นน้ำมันหอยชวนชิมมากๆ ส่วนจานที่สองตามมาติดๆ ไม่ผิดหวังจริงๆ ครับ ตั้งเป็นจานทีเด็ดของร้านได้อีกจานเลย ซี่โครงอ่อนตุ๋นจนนุ่มมาก กลิ่นหอม หวาน มัน ด้วยสูตรพิเศษของทางร้าน กับข้าวสวยร้อนๆ แนะนำเลยครับ เค้ามี 3 สาขาใกล้ที่ไหนก็แวะไปได้ไม่ผิดหวังครับ อ้อ ผมแปะ web ร้านไว้ให้นะครับเผื่อใครอยากเข้าไปดูข้อมูลกันก่อน www.samsenvilla.com



       2 ภาพนี้ถ่ายภาพไม่ยากครับ ภาพแรกใช้แฟลชแยกให้แสงเฉียงด้านหลัง ภาพที่ 2 โต๊ะสีดำมีกระจกผมเลือกใช้ filter PL ตัดแสงให้เหมือน BG ดำ ส่วนภาพแรกไม่ได้ใช้ PL เลยมีแสงสะท้อนที่กระจกก็ดูมีมิติเพิ่มมาอีกหน่อย แล้วก็ถ่ายไปตามธรรมดาด้วย Sony nex7 Lens SEL 18-55ครับ

ภาพ นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง