หรีดหริ่งเรไรระงมเสียงในหุบเขาท่ามกลางผืนป่าใหญ่ของลำน้ำแม่แตง ฤดูนี้สายน้ำที่เซาะหินแม้ไม่มากนัก แต่เสียงกระซิบแผ่วยินเสียงเหมือนท่วงทำนองเพลงแห่งพงไพร ที่คอยขับกล่อมให้นักเดินทางผู้ชื่นชอบธรรมชาติอันพิสุทธิ์ได้หลงใหลไปในอ้อมกอดของแม่น้ำสายนี้ ระเบียงไม้ที่ทอดยาวขนานกับลำน้ำแม่แตง ห้องขนาดกระทัดรัดแต่เป็นระเบียบ และสะอาดสะอ้านวางตัวพรางไปกับกิ่งก้านเขียวชอุ่มที่สอดประสานให้เกิดเป็นความลงตัวระหว่างธรรมชาติ และความเป็นส่วนตัว ท่ามกลางหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อ “บ้านสบก๋าย” กลางป่าลึกของลำน้ำแม่แตง “บ้านอนัตตา” คือเรื่องราวนั้น

เมื่อสิบกว่าปีก่อนในเวลาที่พื้นที่แถบนี้ยังไม่เป็นที่รู้จัก “พี่ตี้ และพี่น้ำ” ได้เลือกที่จะเดินทางไปเรื่อยๆ และได้มาพักที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ แล้วก็เกิดประทับใจหลังจากนั้นเราก็มากันทุกปี พอมาช่วง 7 ปีหลัง เราเริ่มคุยกันว่าอยากทำที่นี่เป็นที่ๆ เรามาพักผ่อนกันได้สบายๆ แบบเพื่อนฝูง เราก็เริ่มทยอยทำที่นี้ พอทำซักพักเพื่อนฝูงก็เข้ามากัน บอกกันปากต่อปาก ต่อมาเลยเริ่มเป็นรีสอร์ทเต็มตัว แล้วก็มีกิจกรรมล่องแก่งเดินป่าเป็นกิจกรรมเสริมไป

“ผมอยากทำบ้านให้เป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติ โดยใช้วัสดุที่หาได้ง่ายในพื้นที่เพื่อให้กลืนกับป่า หลังคาเราใช้แบบธรรมชาติ มุงหญ้าคา 3 ปีเปลี่ยนที แต่ละห้องเป็นกระท่อมริมน้ำ ผมเน้นว่าต้องสะอาด อาหารต้องดี พอมารวมกับบรรยากาศอย่างนี้มันไม่ต้องปรุงแต่ง มันมีอะไรในตัวของมันเสร็จ แล้วพนักงานที่นี่ก็เป็นคนบ้านแถวนี้ทั้งนั้น เราอยากส่งเสริมอาชีพ Concept ของที่นี่ก็คือ มันเป็น Clean เป็น Green เป็น Organic เป็น Eco-friendly ที่บ้านอนัตตานี่เรา  กันเองมากคือ เราไม่มีกำหนด Check in / Check out  อยากมาเมื่อไหร่หรืออยากออกเมื่อไหร่ก็แล้วแต่สะดวก เหมือนกับว่าถ้าเราไปพักที่ไหน เราต้องการแบบไหน เราก็ทำให้เป็นแบบนั้น นอกจากกระท่อมริมน้ำบ้านอนัตตาแล้วเรายังมีกระท่อมกลางหมู่บ้านชาวเขาเผ่าอาข่า ซึ่งอยู่ในพื้นที่ของสวนตะวันพันดาว ภายในสวน มีพืชผักสวนครัว นาสาธิต สวนกาแฟ และอโวคาโดอีกด้วย…

กิจกรรมหลักของที่นี่ คือล่องแก่ง สายน้ำเส้นนี้นักล่องแก่งจัดให้เป็นอันดับ 1 ของประเทศไทย และนอกจากล่องแก่งแล้ว เรายังมีแพ็คเกจไว้ให้ก็คือจะแบ่งเป็น 2  แบบ แบบเร่งด่วนคือ 2 วัน 1 คืน ในแพ็คเกจก็จะมีล่องแพไม้ไผ่ เดินป่า หรือจะล่องแพยาง ส่วนแบบชิวๆ คือแพ็คเกจ 3 วัน 2 คืน จะพาไปเดินป่าลัดเลาะทางน้ำไปเรื่อยๆ จะมีมอร์ส เฟิร์น พันธุ์ไม้แปลกตา ซึ่งจะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล เที่ยวน้ำตกธรรมชาติ แล้วก็ล่องแพไม้ไผ่ต่อจนมาถึงสบก๋าย เดินเที่ยวในหมู่บ้าน ล่องแก่งแพยาง ขี่ ATV ปั่นจักรยาน เที่ยวชมหมู่บ้านชาวเขา ขี่ช้าง นั่งเกวียนฯลฯ

เรื่องอาหารการกินที่นี่ไม่ต้องห่วง เรามีพ่อครัวใหญ่ นอกจากอาหารที่มีไว้บริการแล้ว หากจองล่วงหน้าแล้วอยากจะกินอะไรแปลกๆ ของที่ไม่คิดว่าจะหากินได้ข้างบนนี้ ให้คุณบอกก่อนล่วงหน้าเราพร้อมจะจัดให้คุณได้ กาแฟสดของเราที่นี่ เราปลูกเองเป็นสายพันธุ์อาราบิก้ามาจากดอยช้าง จุดหลักอยู่ที่วิธีการบ่ม วิธีการเก็บ แล้วก็วิธีการคั่ว ที่นี่เราบ่ม 8 เดือน กากของกาแฟที่เราดื่มแล้วก็ยังเอาไปทำ สปา ไปขัดผิวได้อีกด้วย ซึ่งผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของที่นี่ผลิตจากธรรมชาติล้วน ไม่มีส่วนผสมจากสารเคมี เหมาะสำหรับคนที่แพ้ง่าย แล้วเราก็มีเป้าหมายว่าเราจะทำยังไงให้ ดึงของธรรมชาติออกมาใช้ให้มันมีประโยชน์มากที่สุด  จึงออกมาเป็นผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของเราเอง เราขายที่นี่เราอยากให้ลูกค้าที่มาเที่ยวที่นี่ แล้วซื้อจากที่นี่ไป ให้เขาประทับใจว่าคุณมาที่นี่มีทุกอย่างเบ็ดเสร็จ“ 

นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความประทับใจ หากใครคิดว่าเวลาวันหยุดนี้อยากพักผ่อนแบบเงียบๆ หรืออยากทำกิจกรรมมันส์ๆ ที่บ้านอนัตตารีสอร์ทพร้อมที่จะให้บริการคุณในแบบที่คุณต้องการ แล้วคุณจะรู้ว่าความสุขอยู่ไม่ไกลเลย

http://www.baananattaresort.com

บ้านอนัตตารีสอร์ท 
113 หมู่ 3 บ้านสบก๋าย, กึ๊ดช้าง, แม่แตง, เชียงใหม่

เรื่อง  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

ภาพ  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

วันนี้เราจะพาไปหลบร้อนกันแถวเส้นแม่มาลัย-แม่ตะมาน บนเส้นทางของสายน้ำที่ตรึงตาตรึงใจนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมานานมาก แต่สำหรับคนเชียงใหม่เองเพิ่งมาเริ่มรู้จักก็แค่ประมาณ 4-5 ปีที่ผ่านมา แต่เพียงช่วงเวลาไม่นานก็กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสุดฮ๊อตนั่นก็คือ แก่งกึ๊ด ชื่ออาจฟังดูแปลกๆ แต่ถ้าใครไปแล้วเห็นว่าย้อนกลับมาเที่ยวกันซ้ำแล้วซ้ำอีก อยากรู้ว่าทำไมตามไปดูกันได้เลยครับ

จากตัวเมืองเชียงใหม่เพียงชั่วโมงเดียวบนเส้นแม่ริม-แม่มาลัย เราก็จะเข้าสู่เขตชุมชนกื้ดช้าง ชุมชนโบราณที่เก่าแก่ด้วยเรื่องราวเชิงประวัติศาสตร์มากมาย ห่างออกไปไม่ไกลจากบนสะพานผมเห็นผู้คนจำนวนมากที่มาเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน บางคนมาตั้งแต่เช้า บางคนมาเที่ยง แต่ผมเลือกที่จะมาช่วงบ่ายเย็นเพราะไม่เร่งรีบอะไร เราข้ามสะพานมาแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกไม่กี่เมตรก็จะมีด่านเก็บค่าผ่านทางที่จัดเก็บโดยหมู่บ้าน ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าเก็บไปทำไมเพราะเป็นพื้นที่สาธารณะ แต่พอได้คุยกับกำนัน....แล้วก็ได้รับความกระจ่างว่าที่เก็บก็เพื่อนำไปจัดสรรให้ชาวบ้านมาช่วงกันเก็บขยะ รักษาความสะอาด ก็ถือเป็นชุมชนที่ร่วมแรงร่วมใจกันดีทีเดียวนะครับ 

อารมณ์มาเที่ยวที่แก่งกื้ดนี่อาจจะเหมือนแนวบ้านๆ กันหน่อยนะครับ เพราะตามริมน้ำจะมีซุ่มไม้ไผ่มุงจากเรียงรายคอยให้บริการอยู่มากมายหลายซุ้มแต่ละซุ่มก็จะมีอาหารเครื่องดื่มคอยให้บริการ ใครเคยไปล่องแพแม่วางก็จะคล้ายๆ กัน เรื่องอาหารการกินไม่ต้องห่วงมีบริการตลอดทาง เวลามาเที่ยวแบบนี้ส่วนมากเรามักจะเลือกซุ้มที่ติดน้ำ นอกจากสะดวกสบายเวลาที่เราจะเล่นน้ำแล้ว เรายังได้ลมเย็นๆ พัดเอื่อยๆ ให้คลายร้อนได้เป็นอย่างดี กิจกรรมการละเล่นนอกเหนือจากมานั่งชิวชิวริมน้ำแล้ว เห็นจะไม่พ้นห่วงยางมหาสนุกที่ใครเห็นอาจจะไม่ค่อยกล้าลอง แต่ถ้าได้ลองแล้วจะติดใจครับ ห่วงยางมหาสนุกนั้นเริ่มจาก แต่ละร้านจะมีห่วงยางที่ทำจากยางในรถสิบล้อสูบลมไว้แน่นปั๋งเตรียมไว้ให้เช่า รอให้เราไปเลือกหยิบมาว่าจะถูกใจห่วงไหน จากนั้นก็พากันเดินขึ้นไปซักพักก็เริ่มลงน้ำปล่อยให้ห่วงยางพาตัวเราล่องลองไปตามกระแสน้ำ ลัดเลาะไปตามเกาะแก่ง หินก้อนเล็กก้อนน้อยที่คอยแหวกสายน้ำให้ไหลเลาะเรื่อยไปพาตัวเราเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาช่างพาเพลินดีจริงๆ แต่ที่เห็นฮิตกันช่วงนี้คือถ้ามาเป็นกลุ่มก็จะเล่นต่อตัวกันเป็นสายยาวๆ คนนำหน้าก็บังคับทิศทาง คนตามหลังก็กิ๊วก๊าวกันไปตามเรื่อง เวลาลงแก่งก็ฮากันไป พอเราล่องลงไปได้ซักพักก็ขึ้นฝั่ง แล้วเดินแบกห่วงยางย้อนขึ้นไปทางต้นน้ำเพื่อล่องลงมาอีกที แบบนี้เป็นตัววัดว่าเราแก่รึยัง พวกเด็กๆ เล่นกันได้ตั้งวันนึงหลายๆ รอบ แต่พวกผู้ใหญ่เดินย้อนซัก 2 รอบก็มานอนหอบซี่โครงบานกันหมดแล้วครับ

แต่ซุ้มรับนักท่องเที่ยวที่เราเห็นอยู่นี้ ไม่ได้อยู่ตลอดปีนะครับ ในช่วงที่น้ำเริ่มขึ้น หรือเข้าช่วงหน้าน้ำประมาณปลายเดือนพฤาภาคม-ต้นเดือนมิถุนายนซุ้มเหล่านี้ก็จะถูกโยกย้ายออกไปจากพื้นที่ เพื่อป้องกันอันตรายจากปริมาณน้ำที่เพิ่มขึ้น แต่ก็ยังมีซุ้มที่อยู่สูงขึ้นมาบริเวณตลิ่งที่ยังเปิดรับอยู่เช่นเดิม ช่วงที่ปริมาณน้ำมากขึ้นการล่องแก่งก็จะมีความอันตรายเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ ในช่วงเดือนธันวาคม-มิถุนายนยังสามารถเล่นน้ำได้อย่างสบายใจเพราะปริมาณน้ำยังไม่มากถึงขนาดเป็นอันตราย แต่ถ้าพ้นจากช่วงนี้แล้วไม่แนะนำให้ลงเล่นเองโดยเด็ดขาด เพราะล่องแก่งแม่น้ำแม่แตงสายนี้ยามแล้งก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งความสุข แต่เมื่อเข้าช่วงฤดูน้ำหลากแม่น้ำสายเดียวกันนี้จะกลายเป็นแก่งที่มีความโหดที่สุดของเมืองไทย ต้องอาศัยความชำนาญ และต้องมีทีมกู้ภัยที่มีความพร้อมสูง จัดเป็นแก่งที่ขึ้นชื่อไปไกลในระดับโลก อย่างไรก็ลองหาโอกาสแวะมานั่งเล่นที่แก่งกึ้ดกันซักรอบนะครับ 

เรื่อง นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง

ภาพ นันทพัฒน์ สุรสิงห์โตทอง

        

        คงจะเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจมากๆ กับกองทัพไพร่พลเรือนแสน ช้างและม้าศึกอีกนับไม่ถ้วน ที่ได้ตั้งค่ายพักแรมอยู่กลางหุบเขาเล็กๆ ริมที่ราบฝั่งน้ำแม่แตง ภาพเหล่านั้นเป็นบรรยากาศที่น่าประทับใจมากๆ ซึ่งเราเองคงได้นั่งจินตนาการว่ามันจะเป็นอย่างไร เพราะปัจจุบันนี้คงไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นการเคลื่อนย้ายไพร่พลจำนวนมหาศาลด้วยการเดินเท้าอีกแล้ว และประทับใจเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า โดยที่กองทัพที่มี ไพร่พล ช้าง ม้า อาวุธยุทโธปกรณ์เหล่านั้น คือกองทัพของพระนเรศวรมหาราช มหาราชผู้พิชิตของคนไทย  และสถานที่ที่ได้เกริ่นนำไปข้างต้นนั้นในปัจจุบันก็คือ วัดเมืองกื๊ด วัดเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางหุบเขาในเขต ต.กื๊ดช้าง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ นี่เอง

เมืองกื๊ด เป็นชุมชนโบราณเข้าใจว่าน่าจะสร้างโดยเจ้าเมืองเชื้อสายลั๊วะหรือละว้า ในช่วงสมัยเดียวกับเมืองเชียงใหม่ เมืองพร้าว เมืองแหง คือประมาณ 600-700 ปี วัดเมืองกื้ดได้ถูกสร้างขึ้นโดยเจ้าเมืองสมัยนั้น เพื่อเป็นการดำรงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนา แต่จะสร้างขึ้นปีใดไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัด ในคราวที่ทำการบูรณะวิหารหลังเก่า (พ.ศ.2532) มีจารึกว่าสร้างในปี พ.ศ. 2282 โดยได้จารึกไว้ในไม้กระดานเป็นอักษรขอม แต่ปัจจุบันได้สูญหายไปแล้ว 


        เจ้าอาวาสองค์หนึ่งของวัดเมืองกื้ดชื่อครูบาพรหมมหาปัญญาในยุคสมัยที่สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงทำศึกกับพม่าเพื่อขับไล่พม่าออกไปจากแผ่นดินไทยนั้น เล่ากันว่าครูบารูปนี้ได้ปรารภธรรมกับสมเด็จพระนเรศวรมหาราชในคราวที่พระองค์เสด็จขึ้นไปเมืองแหง และได้ทรงเสี่ยงทายปลูกต้นโพธิ์กับครูบาพรหมมหาปัญญา โดยพระองค์ทรงปลูกไว้ที่หน้าวัดเมืองกื้ด ในปัจจุบันต้นโพธิ์ยังคงอยู่ ซึ่งสอดคล้องกับเอกสารจากการศึกษาค้นคว้าของนายชัยยง ไชยศรี ว่ากองทัพสมเด็จพระนเรศวรมหาราชได้มาพักทัพคืนที่ 3 ณ เมืองกื้ด แม่น้ำแม่แตง วันพฤหัสบดี ที่ 14 แรม 11 ค่ำ เดือน 5 และพระองค์ อาจจะได้ทรงสั่งให้บูรณะวัดเมืองกื้ดด้วยก็เป็นได้ หลังจากนั้นพระองค์ก็ทรงยกทัพเสด็จตามฝั่ง ลำน้ำแม่แตงขึ้นไปถึงเมืองคอง เมืองแหง และทรงสวรรคต ในปี พ.ศ.2148

โดยในบริเวณวัดนั้น นอกจากจะมีต้นโพธิ์เสี่ยงทายอายุกว่า 400 ปีที่พระนเรศวรได้ทรงปลูกไว้แล้ว ยังมีศาลเจ้าปู่ดำ หรือศาลสมเด็จพระนเรศวร ซึ่งเป็นศาลที่ได้สร้างไว้เพื่อรำลึกถึงพระองค์เมื่อครั้งสเด็จสวรรคตในปี 2148   ส่วนบริเวณดอยด้านหลังวัดนั้น เป็นที่ประดิษฐานเจดีย์พระธาตุก้าวหน้ามหามงคลคีรีศรีเมืองกื๊ด รอยพระหัตถ์พระพุทธเจ้า และรอยพระบาทเกือกแก้ว ซึ่งได้ค้นพบเมื่อปลายปี พ.ศ.2551 อีกด้วย 

สำหรับใครอยากที่จะสัมผัสเส้นทางเดินทัพสมเด็จพระนเรศวรมหาราช ตามรอยประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจ สักการะรอยพระหัตถบาท รอยพระบาทเกือกแก้ว  ได้สัมผัสกับวิถีของผู้คนในท้องถิ่น เรื่องราวเก่าๆที่น่าสนใจ  แล้วไปพักผ่อนต่อกับธรรมชาติในบรรยากาศสบายๆ ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพร การเดินทางมาเพื่อเยี่ยมชมวัดเมืองกื๊ด เป็นหนึ่งในทางเลือกที่น่าสนใจ และคุ้มค่าครับ

เรื่อง   Morning After pills

ภาพ  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

ผมเดินทางมาไชยปราการก็หลายครั้ง ทั้งเป็นทางผ่านไปดอยฟ้าห่มปก หรือบางครั้งนึกคึกอยากขึ้นดอยอ่างขางทางนี้ก็มีบ้าง แม้ว่าเส้นทางจะชันกว่าทางบ้านอรุโณทัยบ้างก็ตาม แต่ครั้งนี้เรากำลังจะเดินทางไป อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผากัน หลายคนอาจไม่คุ้นหู และเชื่อว่าหลายคนก็ยังไม่เคยมา จากที่ค้นข้อมูลในอินเตอร์เน็ทก็ดูมีที่เที่ยวหลากหลายดี น่าจะใช้เวลาซักสามวันสองคืนก็น่าจะหมด เห็นมียอดสูงสุด มีน้ำตก อืมน่าไปลองดู เพราะแถวๆ นี้เราก็เที่ยวกันจะหมดแล้ว งั้นเราไปเที่ยวที่อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผากันเถอะ

“โอ๊ะ...แปดโมงแล้ว เราเพิ่งสตาร์ทรถออกจากบ้าน จากเชียงใหม่ไปไชยปราการกว่าจะถึงก็คงซักสิบเอ็ดโมง เสร็จกันนัดพี่ๆ เค้าไว้” เรารีบเร่งออกจากบ้านในเวลาที่ต้องไปถึง ทำให้ยิ่งร้อนใจว่าเลยเวลามาตั้งนาน ไหนเจ้าหน้าที่จะรอ ไหนจะต้องปรับแผนการเดินทางในวันนี้ 

ยังดีที่วันนี้รถน้อยมากทำให้เราทำเวลาได้ดี ไม่นานนักเราก็มาถึงทางแยกเลี้ยวเข้าอุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา ซึ่งก็ต้องเข้าไปอีก 12 กม. เราเลี้ยวรถเข้าไปซักพักเราก็เริ่มเจอทางแคบๆ จากแคบก็มาขรุขระ ต่อมาก็เจอถนนลูกรัง อืม...ต่อไปจะเจออะไรเนี่ย เราขับตามป้ายบอกทางมาเรื่อยๆ พอเห็นตัวอุทยานอยู่ข้างหน้าก็ต้องร้องโอ้โหกันทั้งรถ สนามหญ้าที่ได้รับการดูแลอย่างดี มีการจัดการที่ดีมาก เรียบร้อยสะอาดตาทั้งถนน ตัวอาคาร ห้องน้ำ ลานกางเต็นท์ทุกอย่าง แบบนี้ต้องยกนิ้วให้กับหัวหน้าอุทยาน และเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ร่วมกันดูแลอย่างดี

ไหนๆ ก็มาสายแล้ว เราก็ออกเดินทางกันเลยละกัน เพราะที่แรกที่จะไปคือน้ำตกแม่ฝางหลวง ที่นอกจากต้องนั่งรถไกลแล้ว ยังต้องเดินไปอีกประมาณ 2 ชั่วโมง เรารบกวนรถของอุทยานเพราะได้รับคำบอกเล่ามาว่าเส้นทางนั้นไม่ธรรมดา แรกออกจากตัวอุทยานก็ยังไม่เท่าไหร่ ต่อมาซักพักก็เริ่มออฟโรด หลุมลึกๆ นี่เป็นเรื่องปรกติ ข้ามลำห้วยกันจนไม่อยากนับ แต่ที่สังเกต ทุกห้วยที่ข้ามน้ำใสมาก แสดงว่าที่น่าเป็นป่าต้นน้ำชั้นดี ลองถามเอกเจ้าหน้าที่ที่ช่วยมาขับรถให้ผมก็ได้ความว่าที่นี่น้ำมีตลอดปี แบบนี้ผมว่าฤดูฝนต้องสวยน่าดู 

ซักพักใหญ่ๆ เราก็มาถึงหมู่บ้านมูเซอ เอกบอกว่าเกือบจะถึงจุดที่เราต้องเดินต่อแล้ว คราวนี้เรามากับพี่ๆ เจ้าหน้าที่ 6 คน ผมอีก 2 คน อืมเป็นการเดินป่าที่ไม่เหงาจริงๆ เรามาจอดที่ท้ายไร่มูเซอ เพื่อเดินทางต่อ เส้นทางเดินเรื่อยๆ ผ่านไร่เก่าชาวบ้าน มีเห็นซากตอไม้ที่โดนลักลอบตัด พี่เตี้ยงเจ้าหน้าที่ป่าไม้ร่างสันทัดบอกว่าเป็นฝีมือของพวกนายทุนที่มาจ้าง เราจับได้ก็แต่ตัวเล็กๆ บางครั้งก็ไม่ได้ตัวเพราะพวกนี้เร็ว และรู้เส้นทางหนีดี ผมก็ได้แต่หวังว่าพวกตัดไม้ ทำลายป่าเมื่อไหร่จะหมดไปซักที โดยเฉพาะพวกนายทุน หรือผู้มีอำนาจที่เข้ามาบ่อนทำลายประเทศชาติ จะคอยให้เจ้าหน้าที่ป่าไม้ซึ่งมีกำลังอยู่ไม่กี่นาย กับพื้นที่หลายแสนไร่ก็ดูจะเป็นเรื่องยากที่จะป้องกันได้เต็มที่

เดินกันพอรู้จักชื่อ พูดคุยกันไปเรื่อยยังไม่ทันหายใจให้หลายหอบก็มาถึงตัวน้ำตกแม่ฝางหลวง ผมเองเป็นคนที่ชอบเที่ยวน้ำตกอยู่แล้ว เรียกว่าไกลแค่ไหนก็ขอเดินไปดู มาคราวนี้ก็สมใจเพราะทั้ง 2 ชั้นเป็นน้ำตกขนาดกลางๆ แต่น่ารัก ยิ่งป่ารอบข้างที่ยังอุดมสมบูรณ์ยิ่งช่วยขับให้น้ำตกดูสดชื่นสมกับที่เดินมา พวกเราปล่อยเวลาไปกับสายน้ำเย็นที่ไหลรินซักพักใหญ่ๆ พอให้ผมได้เก็บภาพ และนั่งเล่นซักพักเราก็ต้องเริ่มเดินทางกลับกันก่อนที่จะมืด ช่วงเดินกลับยังเจอเจ้างูเขียวปากจิ้งจกตัวน้อยมาคอยทักทายอยู่กลางทางพอเป็นพิธี วันนี้หมดวันด้วยความสดชื่นจากน้ำตกแม่ฝางหลวง รอรุ่งขึ้นที่เราจะไปพักกันที่ดงสน ก่อนที่จะเดินขึ้นยอดสูงสุด ยอดดอยเวียงผา

เรานัดแนะกันตอนแปดโมงเช้าก่อนจะแวะซื้อเสบียงเพื่อเตรียมตัวเดินทางไกลกันอีกครั้ง ที่ดอยเวียงผานี่การเดินทางไปท่องเที่ยวควรติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเส้นทางก่อน เราเดินทางกันหัวสั่นหัวคลอนกันมาซักพักก็เริ่มไร่ระดับขึ้นเรื่อยๆ ผ่านหมู่บ้านมูเซอดอยเวียงจนมาถึงจุดปล่อยตัว ได้ยินว่าจะมีนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มนึงมาเที่ยวด้วยกัน แต่จะตามมาทีหลัง วันนี้เลยต้องแบ่งเจ้าหน้าที่คือ เอก กับป๋าตุ้ยมากับผม เราก็เริ่มเดินกันไปตามสบายวันนี้เมฆครึ้มคลุมฟ้าเลยเดินเล่นชมนกชมไม้กันไปเรื่อยเปื่อยบนป่าก่อกว้างขวางเดินสบาย บนนี้ต้นไม้ใหญ่ๆ ยืนต้นห่างกันอย่างเป็นระเบียบ ซักพักก็เริ่มเดินลง ลงแบบลงอย่างเดียวไอ้เราก็คิดว่าเดินลงขนาดนี้ แล้วช่วงเดินขึ้นนี่จะขนาดไหน จากระดับ 1,300 เมตรจากระดับน้ำทะเล ลงมาเหลือ 1,170 เมตรจากระดับน้ำทะเลแบบรวดเดียว ซักพักเราก็มาถึงลำธารแรกในดงไผ่ เดี๋ยวเรานั่งพักทานข้าวเที่ยงกันดีกว่า

พอให้ข้าวเรียงเม็ดก็ค่อยๆ ยกเป้ใบเล็กขึ้นสะพายหลัง แต่แทบแรงหมดเมื่อเอกบอกว่า เราจะเริ่มเดินขึ้นกันแล้วนะ แถวนี้เค้าเรียกว่า ป่าหอบ หือ...ป่าหอบหรือคนหอบ เพราะมองทางแล้วโอ้โหชันดีแท้ ท่าจะได้นับปลายเท้าตัวเองอีกแล้ว เวลาผมเดินทางขึ้นดอยสูงผมจะไม่มองปลายยอด เพราะจะหมดกำลังใจ เวลาเดินที่สูงชันอย่างหน้าผาผมจะไม่มองลงไปข้างล่างเพราะจะขาสั่นใจหวิวพาลจะก้าวขาไม่ออกเอาดื้อๆ แต่ชันยังไงก็ต้องเดินไม่งั้นต้องอยู่กินข้าวลิงคนเดียวไม่เอาดีกว่า ไต่ความสูงกันมาไม่นานเอกก็ชี้ให้ดูต้นปรง หรือมะพร้าวเต่า ต้นใหญ่สูงมากน่าจะซัก 15 เมตร ผมไม่ได้เห็นต้นปรงใหญ่ๆ แบบนี้นานแล้ว ผมชอบต้นปรงมากเพราะสวย ทนต่อสภาพอากาศ และยังใช้เป็นยาสมุนไพรได้อีกด้วย เช่นดอกใช้บำรุงร่างกาย บำรุงธาตุ หัว นำมาฝนกับเหล้าแก้ฟกช้ำบวม  รักษาแผลเรื้อรัง เป็นยาสมานแผลได้ดี ยิ่งป่านี้ต้นปรงเยอะ และสมบูรณ์มาก ผมเดินถ่ายภาพไว้หลายต้นเลยเรียกว่าจุใจกันทีเดียว

เราค่อยๆ ไต่ระดับความสูงขึ้นมาเรื่อยๆ เดินหยุดสลับกันไป หลายหอบทีเดียวกว่าจะพ้นมาถึงป่าสน ตามเส้นทางตั้งแต่เริ่มเดินมีดอกไม้เล็กๆ มากมายออกดอกสวยตลอดเส้นทาง เป็นกำลังใจเล็กๆ ให้คนเดินทางอย่างเราๆ ป๋าตุ้ยเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญกับทางเส้นนี้มากว่าสิบปีหันมายิ้มทุกครั้งเมื่อเห็นผมหยุดถ่ายภาพ เหมือนจะรู้ว่า หึ หึ จะหยุดพักละสิ แหมก็มันชันนี่ครับทำไงได้ ตามคาคบไม้กอเอื้องป่าสมบูรณ์อวบอิ่มมากมายตลอดทางบอกให้รู้ว่าช่วงเจ้าออกดอกต้องงามนัก เสียดายที่คราวนี้ยังไม่ใช่เวลาของเค้า

และแล้วเราก็มาถึงลานสนบนนี้อากาศเย็นสบายมากกับความสูงระดับ 1,650 เมตรแม้เวลาเพิ่งจะบ่ายสามโมง เราเดินไปเลือกมุมกางเต็นท์กันก่อนจะเดินไปชมน้ำตกใกล้ๆ ที่พัก ที่นี่น้ำดีจริงๆ สูงขนาดนี้ยังมีน้ำให้ใช้ได้อย่างสบาย ป๋าตุ้ยบอกว่าน้ำตกนี้ยังไม่มีชื่อ ช่วงหน้าแล้งยังมีน้ำอยู่แต่น้ำจะน้อยลง และถ้าโชคดีเราก็อาจจะเจอกะท่าง หรือซาลาแมนเดอร์แถวน้ำตกนี้ก็ได้ แสงสีทองเริ่มทาบทิวสนแล้ว แต่อีกกลุ่มยังไม่ขึ้นมา 

เกือบหนึ่งทุ่มเราจึงเห็นแสงไฟฉายวิบวับมาแต่ไกล ความมืดเริ่มปกคลุมจนไม่มีเวลาสนทนากัน ต่างคนต่างก็ต้องจัดการภารกิจส่วนตัว มื้อค่ำนี้เราเลยได้นั่งรวมกลุ่มกับเจ้าหน้าที่ครบหน้ากันเหมือนเดิม พรุ่งนี้จะออกเดินทางพร้อมกันโดยจะขึ้นไปนอนที่ยอด 1,834 เมตรจากระดับน้ำทะเล หลังจากเจอกันมา 2 วัน เรื่องราวเฮฮาเสียงหัวเราะคิกคักก็ตามมาอย่างต่อเนื่อง เจ้าหน้าที่แต่ละคนให้ความเป็นกันเองอย่างมาก เหมือนเจอกันมาซักปี จนความเย็นของอากาศดึงให้เราแยกย้ายไปพักผ่อนกันอย่างอบอุ่นในมิตรภาพของการเดินทาง

ก่อนตะวันขึ้นผมตื่นมาพร้อมกับกาแฟแก้วใหญ่ จุดชมพระอาทิตย์ขึ้นผมเล็งไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้ว เลยไม่ค่อยรีบร้อนซักเท่าไหร่ เพราะเดินไปนิดเดียวเองอีกอย่างเรายังไม่ได้อยู่บนยอดสูงสุด เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นก็มักขึ้นจากสันเขา ซึ่งแสงก็จะค่อนข้างแรง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจังหวะที่พระอาทิตย์ขึ้นมานี่แสงแรงมาก ทิวสนที่นี่สวยไม่แพ้ที่อื่นมีหลายกลุ่มฟอร์มสวยมากยิ่งช่วงฤดูหนาวที่เริ่มมีสายหมอกบางๆ คงจะเข้าที เอาละอาหารพร้อมแล้วเติมพลังเต็มที่เราก็พร้อมเดินทาง เห็นว่าทางไม่ชันหนักอย่างเส้นป่าหอบ ป๋าตุ้ยบอกว่าอีกไม่ไกลจะเจอดอกเอนอ้ากำลังออกดอกชูช่อสวยงามอยู่พอดี ผมก็นึกว่าดอกเอนอ้ามาทีละต้นที่ไหนได้มาเป็นลานเลยครับสวยงามมากๆ ดอกสีม่วงเข้มเบื้องหลังเป็นทิวสนตัดกับฟ้าสีน้ำเงินสดใส วันนี้ทำให้ผมถ่ายภาพมากเป็นพิเศษ

ระหว่างทางเดินเราผ่านสวนหินงามตามธรรมชาติหลายจุด ป่าโปร่งเดินสบาย เราหยุดพักกันเป็นระยะพอเงียบเสียงซักครู่ก็จะมีเจ้านกน้อยๆ บินมากันเต็มไปหมด เป็นที่ที่นักดูนกไม่ควรพลาดอย่างยิ่ง ผมนั่งไม่นานก็เห็นนกพญาไฟใหญ่ทั้งตัวผู้ตัวเมียตั้งหลายตัว นกไต่ไม้ นกแซงแซวฯลฯ แค่นั่งดูก็เพลินแล้วครับ เสียดายแต่ดอกกุหลาบขาว กุหลาบแดง และดอกกายอมที่เป็นดอกไม้พิเศษของที่นี่ยังไม่ออกดอก แต่เราก็ได้ภาพเอื้องสร้อยระย้า กระเจี้ยง เอื้องข้าวตอก ดอกมณีเทวา สรัสจันทร ดอกฮ่อมดอย เทียนป่าฯลฯ มากพอที่จะช่วยให้ระหว่างทางเดินมีอะไรมากกว่าต้นสนกับต้นปรง  

เรามาถึงลานหินใหญ่ที่ผมเล็งไว้ว่าจะเป็นมุมพระอาทิตย์ตก แต่ดูไปดูมาผมว่ามุมนี้กว้างพอที่จะถ่ายภาพได้ทั้งพระอาทิตย์ขึ้น และตกเลยทีเดียว เราเห็นเทือกดอยหลวงเชียงดาวอยู่ในม่านของหมอกแดดทางฝั่งทิศตะวันตก ดูสูงตระหง่านเหนือทิวเขาเบื้องล่างที่สลับซับซ้อนกับไปไกลสุดตา จากจุดชมวิวเราเดินขึ้นไปอีกแป๊บเดียวก็มาถึงจุดสูงสุดที่ความสูง 1,834 เมตรจากระดับน้ำทะเล เวลาประมาณบ่ายสามโมงเย็นแสงแดดนุ่มๆขับให้ดอยฟ้าห่มปกที่อยู่ลิบๆ ทางทิศเหนือดูราวกับภาพวาด บนจุดกางเต็นท์ไม่กว้างขวางมากนัก กำลังดีสำหรับการมาท่องเที่ยวแบบเข้าถึงธรรมชาติจริงๆ ถ้าเพิ่งหมดฤดูฝนซักเดือน ก่อนถึงยอดดอยจะมีลำห้วยเล็กๆพอให้เราใช้น้ำได้สะดวกดี แต่ถ้าเข้าแล้งซักเดือนครึ่งเจ้าหน้าที่ต้องเดินลงไปเอาน้ำกันไกลทีเดียว

หน้าผาแถวนี้มีร่องรอยของเลียงผาอยู่ด้วย เลินบอกว่าเคยเจอกัน 2-3 ครั้ง เพราะดูจากสภาพพื้นที่แบบผาหิน และความอุดมสมบูรณ์แล้วเชื่อว่าเค้าคงอยู่อย่างมีความสุขกว่าไปอยู่ในสวนสัตว์แน่ๆ เรามีเวลาอีกสองชั่วโมงกว่าที่จะเดินไปจุดชมวิวช่วงนี้เข้าฤดูหนาวแล้วฟ้าจะมืดเร็วกว่าฤดูร้อน เราเลยต้องเริ่มเตรียมดินเนอร์กันไว้ก่อนเดี๋ยวมืดมาจะพาลขี้เกียจทำกับข้าวแล้วจะกลายเป็นอาหารญี่ปุ่นกันอีก พอซักพักได้เวลาเราก็ค่อยๆ เดินลงไปตรงจุดชมวิวที่หมายตาเอาไว้ แสงที่ทออ่อนนวลตาทาบทิวเขาเบื้องหน้าที่สลับซับซ้อนให้เกินเป็นทัศนะมิติงดงาม ผมค่อยๆ ถ่ายภาพไปเรื่อยๆ หลายมุมมอง หันไปด้านไหนก็สวยเพราะมุมกว้างมาก ถ่ายไปคุยกันไปเรื่อยจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าเราก็ค่อยๆ เดินกลับที่พักกัน มาคราวนี้อากาศไม่หนาวจัดแต่ความเหนื่อยทำให้วงสนทนาดูจะลาเร็วไปกว่าคืนก่อน ผมออกมานั่งดูดาวก็ยังไม่พราวฟ้าเนื่องจากคราวนี้มาตรงวันพระจันทร์เต็มดวงพอดี ว่าแล้วก็ไปนอนเอาแรงเผื่อวันพรุ่งนี้ดีกว่า

น้ำค้างไม่แรงนักเช้านี้เลยไม่ต้องผึ่งเต็นท์กันระหว่างทางลงเราจะผ่านน้ำตกตาดเหมย น้ำตกสูงที่ทิ้งตัวเองผ่านหน้าผาชันจนฟุ้งเหมือนเหมย หรือหมอกบางนั่นเอง เราเดินลงกันอย่างเดียวหลังจากที่ผมพบความอลังการของขุนเขาในความสวยงามที่ลงตัว สนสวยสองต้นยืนเด่นด้วยฟอร์มที่สวยงามที่รับกับทิวเขาเบื้องหลังยามแสงแรกแห่งวันฉายให้เห็น ผมจำไม่ได้ว่าความสวยระดับประทับใจนี่ผ่านมานานกี่มากน้อยแล้ว แต่ที่ยอดดอยแห่งนี้คือที่ที่ผมอยากจะกลับมาอีกครั้ง เส้นทางเดินกลับเราผ่านดงเอนอ้าที่แน่นยิ่งกว่าทางขึ้นเสียดายก็แต่แสงยังไม่พ้นเหลี่ยมเขาขึ้นมาก็ต้องเดินผ่านไปอย่างน่าเสียดาย 

ไม่นานแต่ชันพอควรเราก็มายืนอยู่หน้าน้ำตกตาดเหมยที่ชอุ่มเขียวด้วยแมกไม้ และประดับด้วยดอกเทียนหางที่เต้นไหวไปกับหยดน้ำที่พรมลงมาบนกอ ผมใช้เวลาอยู่ที่นี่นานมาก อาจเป็นเพราะความสวยงาม หรืออาจเป็นเพราะว่านี่เป็นที่สุดท้ายของวันนี้ที่เราจะแวะก่อนที่ผมจะต้องเดินทางกลับเชียงใหม่ ผมเคยคิดว่าป่าไหนๆ ก็เหมือนกัน แต่ดอยเวียงผาให้อะไรกับผมมากกว่าความสวยงาม โดยเฉพาะตัวอุทยานแห่งชาติซึ่งหัวหน้าอุทยานได้ดูแลเป็นอย่างดี อีกทั้งการต้อนรับที่อบอุ่น พี่ๆ เจ้าหน้าที่เป็นกันเอง ทั้งความรู้ และความรับผิดชอบ หากความสวยงามของสถานที่ขาดมิตรภาพที่ดีด้วยแล้วผมเชื่อว่าก็คงเหมือนเราปั้นข้าวนึ่งแต่ขาดน้ำพริกถ้วยโปรดเป็นแน่ 

 อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา 

ส่วนอุทยานแห่งชาติ กรมป่าไม้มาสำรวจและจัดตั้งให้เป็นอุทยานแห่งชาติ บริเวณพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติป่าลุ่มนำแม่ฝาง ท้องที่ตำบลศรีดงเย็น ตำบลแม่ทะลบ อำเภอไชยปราการ ตำบลแม่ข่า ตำบลแม่คะ อำเภอฝาง จังหวัดเชียงใหม่ และป่าสงวนแห่งชาติป่าแม่ลาวฝั่งซ้าย ท้องที่ตำบลป่าแดด ตำบลศรีถ้อย ตำบลท่าก๊อ อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย โดยให้ชื่อว่า "อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา" คณะกรรมการอุทยานแห่งชาติ ได้มีมติเห็นชอบให้กรมป่าไม้ดำเนินการจัดตั้ง “อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา” เมื่อวันที่ 20 เมษายน 2537 มีพื้นที่รับผิดชอบประมาณ 356.778 ตารางกิโลเมตร หรือ 222,986 ไร่

การเดินทาง

รถยนต์ จากตัวเมืองเชียงใหม่ ถนนเชียงใหม่-ฝาง ตามทางหลวงหมายเลข 107 สู่อำเภอไชยปราการ แยกขวามือเข้าหมู่บ้านแม่ขิหล่ายฝาง ตามป้ายบอกเส้นทางจนถึงที่ทำการอุทยานแห่งชาติดอยเวียงผาระยะทางประมาณ 12 กิโลเมตร

หมายเหตุ : การเดินทางท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ของอุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา ควรติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามเส้นทางก่อนทุกครั้ง

ที่พัก อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา มีบ้านพักบริการนักท่องเที่ยว 2 หลัง พักได้ 15-20 คนต่อหลัง มีสถานที่กางเต็นท์ไว้บริการ สำหรับเต็นท์นักท่องเที่ยวต้องจัดเตรียมมาเอง

การติดต่อ

อุทยานแห่งชาติดอยเวียงผา

โทร : 08-7186-2118 , 053-317-535

E-mail : wiangpha@hotmail.com

เรื่อง : นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

ภาพ : นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

ป้าตาเคยไปอุตรดิตถ์ อ.ลับแล ได้ไปดูวิธีการทำแผ่นข้าวแคบ ซึ่งเป็นอาหารว่างของชาวลับแล กรรมวิธีก็เริ่มจากการนำข้าวจ้าวเก่ามาหมักค้างคืน โม่จนเป็นแป้ง แล้วนำมาผสมปรุงรส แบบงาดำจะออกรสเค็ม รสพริกแบบเผ็ดน้อย รสพริกแบบจัดจ้าน ละเลงเป็นแผ่นบนปากหม้อที่มีไอร้อน เหมือนข้าวเกรียบปากหม้อ พอแป้งสุกก็ใช้ไม้ม้วนแป้ง ออกมาคลี่ตากลงบนแผงหญ้าคา พอเกือบแห้ง เขาก็จะมีเทคนิคด้วยการใช้ บัวรดน้ำที่ผิวดินให้ไอดินขึ้น แล้วนำแผงที่ตากข้าวแคบมาวางเหนือพื้นดิน ให้ได้ไอดิน ที่จะทำให้แผ่นข้าวแคบหมาดนิ่ม ไม่แห้งกรอบ เพื่อที่แผ่นข้าวแคบสามารถเก็บมาซ้อนๆ กัน โดยแนบติดกัน และลอกออกเป็นแผ่นๆ ได้โดยไม่ฉีกแตก 

ป้าตาถามถึงประวัติความเป็นมาจากชาวลับแล เขาก็บอกว่ามีมาแต่เช่นบรรพบุรุษแล้ว ต่อมาก็พัฒนาเป็นรูปแบบรสชาติต่างๆ ซึ่งสมัยก่อนก็มีแต่แบบรสงาดำออกเค็ม นิยมห่อกับข้าวเหนียวร้อนๆ ต่อมาก็มีรสเผ็ด ใส่หมี่ยำ 

        รสหมี่ยำ กรรมวิธี ก็ลวกเส้นหมี่ ถั่วงอก นำมาปรุงรสด้วย มะนาว ซีอิ้วขาว พริกป่น น้ำตาลทรายเล็กน้อย ปรุงรสออกเปรี้ยวนำ เค็มหวานและเผ็ดเล็กน้อยตามชอบ จากนั้นก็ใส่ใบผักชีฝรั่งซอยฝอยๆ และโรยกระเทียมเจียว เคล้าให้เข้ากันดี ห่อด้วยแผ่นข้าวแคบม้วนเป็นรูปกรวยแหลม ทานได้ทันที หรือชอบแบบร้อนๆ ก็นำไปนึ่งสักครู่เดียว ก็จะได้หมี่พันลับแลร้อนๆ เหนียวนุ่มรสแซ่บ  อ้อ! แผ่นข้าวแคบลับแลมีขายอยู่ที่อุตรดิตถ์ อ.ลับแลจ๊ะ

เรื่อง :  ป้าตา บ้านสวนกลางป่า

ภาพ :  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

อุตรดิตถ์หลายคนถามผมว่ามีอะไรเที่ยว หลังจากที่ผมบอกว่ามีทริปต้องไป นึกไปนึกมาผมเองก็เคยถามคำถามนี้มาก่อนเหมือนกัน ชัยภูมิมีทุ่งดอกกระเจียว อุบลมีทุ่งดอกดุสิตา เชียงใหม่มีนางพญาเสือโคร่ง แล้วที่เมืองลับแลแห่งนี้ล่ะ ถ้าเราพูดถึงจังหวัดอุตรดิตถ์เชื่อว่าหลายคนกลับนึกถึงเมืองลับแล เรื่องราวเล่าขานถึงตำนานเมืองลับแลในอดีต ที่เป็นเหมือนดินแดนในเทพนิยายไม่ใช่ใครๆ ก็จะสามารถเข้าออกได้โดยง่าย เล่ากันว่าคนที่มีบุญเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปในเมืองแห่งนี้ได้ มีตำนานเล่าว่า ครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งเข้าไปในป่าลึก ได้เห็นหญิงสาวหลายคนเดินออกมา นางเหล่านั้นก็เอาใบไม้ที่ถือมาไปซ่อนไว้ในที่ต่างๆ ด้วยความสงสัยชายหนุ่มจึงแอบหยิบใบไม้มาเก็บไว้ใบหนึ่ง ตกบ่ายหญิงสาวเหล่านั้นกลับมาต่างก็หาใบไม้ที่ตนซ่อนไว้ ครั้นได้แล้วก็เดินหายลับไป แต่หญิงสาวคนหนึ่งหาใบไม้ไม่พบ นางวิตกเดือดร้อนมากชายหนุ่มจึงปรากฏตัวให้เห็นและคืนใบไม้ให้โดยมีข้อแลกเปลี่ยนคือขอติดตามนางไปด้วยเพราะปรารถนาจะได้เห็นเมืองลับแล หญิงสาวก็ยินยอม

ชายหนุ่มเห็นว่าทั้งเมืองมีแต่ผู้หญิง นางจึงอธิบายว่าคนที่นี่มีศีลธรรม ถือวาจาสัตย์ ใครประพฤติผิดก็ต้องออกจากหมู่บ้านไป ผู้ชายส่วนมากมักไม่รักษาวาจาสัตย์จึงต้องออกจากหมู่บ้านไปหมด ชายหนุ่มเกิดความรักใคร่ในตัวนางจึงขออาศัยอยู่ด้วย มารดาของหญิงสาวให้ชายหนุ่มสัญญาว่าจะต้องอยู่ในศีลธรรมไม่พูดเท็จ เวลาผ่านไปจนมีบุตรชายด้วยกัน 1 คน วันหนึ่งขณะที่ภรรยาไม่อยู่บ้านชายหนุ่มเลี้ยงบุตรอยู่บ้าน บุตรน้อยเกิดร้องไห้หาแม่ไม่ยอมหยุด ผู้เป็นพ่อจึงปลอบว่า แม่มาแล้วๆ ฝ่ายภรรยาของชายหนุ่มเสียใจมากที่สามีไม่รักษาวาจาสัตย์ เขาจึงต้องออกจากหมู่บ้าน แล้วนางก็จัดหาย่ามใส่เสบียงอาหาร พร้อมทั้งขุดหัวขมิ้นใส่ลงไปด้วยเป็นจำนวนมาก จากนั้นก็ชี้ทางให้ แล้วนางก็กลับไปเมืองลับแล ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรก็จำต้องเดินทางกลับ ระหว่างทางที่เดินไปนั้นเขารู้สึกว่าถุงย่ามที่ถือมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ จึงเอาขมิ้นทิ้งเสียจนเกือบหมด ครั้นเดินทางกลับไปถึงหมู่บ้านเดิม จึงหยิบขมิ้นที่เหลืออยู่เพียงแง่งเดียว ปรากฏว่าขมิ้นนั้นกลับกลายเป็นทองคำ ชายหนุ่มจึงพยายามย้อนไปเพื่อหาขมิ้นที่ทิ้งไว้ ปรากฏว่าขมิ้นเหล่านั้นได้งอกเป็นต้นไปหมดแล้ว 

ภาพนี้ถ่ายจากจุดชมวิวบนภูสอยดาว ใช้เลนส์ช่วง Tele เพื่อดึงภาพให้แน่นขึ้น การถ่ายภาพลักษณะนี้แนะนำให้ใช้ White Balance แบบ Daylight เพื่อเก็บสีของแสงจริงในช่วงเวลานั้น Canon EOS 5DMKII Lens EF70-200 f2.8L IS

แต่คราวนี้เราไม่ได้เดินทางไปตามหาสาวกับเมืองในตำนานนะครับ เราไปตามหาลานสนบนดอยสูงลูกหนึ่งที่เป็นเส้นแบ่งเขต ไทย-ลาว ได้ยินว่ามีทุ่งดอกไม้สีม่วงงามตาจะชูช่องามในช่วงวสันตฤดู แล้วยังสำทับมาอีกว่า ที่นี่เป็นเป็นทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับที่อื่นๆ 

การเดินทางของผมเริ่มขึ้นจากเส้นทางเชียงใหม่-ลำปาง แล้วเลี้ยวไปทางแพร่-เด่นชัย ข้ามเขาอีกหลายลูกก็เข้าเขตจังหวัดอุตรดิตถ์ ช่วงที่ไปมีฝนโปรยมาตลอดทางให้ผมต้องเพิ่มความระมัดระวังในการเดินทางมากขึ้นกว่าเดิม ไหนจะถนนลื่น แล้วทัศนวิสัยยังไม่ค่อยดีอีกด้วย แต่เราก็มาถึงแยกที่จะเลี้ยวไปน้ำตกชาติตระการ-ภูสอยดาวอย่างปลอดภัย ฟ้ามืดลงแล้ววันพรุ่งนี้เรานัดเจอทีมงาน และสมาชิกจากอนุสาร อสท. อีกกว่า 50 ชีวิตที่จะร่วมเดินทางสู่ยอดภูสอยดาว ทริปนี้คล้ายๆ จะเป็น Photo Trip ย่อมๆ เพราะแต่ละคนที่มาก็จะพกกล้องมาด้วยไม่ว่าจะเป็นกล้อง DSLR หรือ Compact 

ดอกเทียนสีม่วงสดที่บานอยู่ริมทาง ผมต้องการเก็บภาพนี้ห้เล่าเรื่่องราวถึงคนเดินทางด้วย จึงเลือกใช้เลนส์ช่วงมุมกว้างเพื่อเก็บภาพให้กว้างกว่าตาเห็น และเข้าไปใกล้ดอกเทียนซึ่งมีขนาดเล็ก โดยใช้รูรับแสงกว้างเพื่อควบคุมให้ภาพมีระยะชัดลึกน้อย คนเดินทางที่เป็นตัวประกอบเรื่องจึงอยู่นอกระยะชัด ส่งผลให้ไม่มาดึงความสนใจของดอกเทียนที่ผมต้องการให้เป็น Subject หลักในภาพ Canon EOS 5DMKII Lens Canon EF16-35 f2.8L

บนหนทางไกล

เสื้อกันฝนหลากสีถูกคลี่ออกมาคลุมตัว ดูเหมือนตุ๊กตาสีหวานเดินกันเต็มลานหน้าน้ำตกภูสอยดาว เช้านี้แสงเช้าไม่มาตามนัด แต่กลับส่งสายฝนโปรยต้อนรับทีมงานเราอย่างชุ่มฉ่ำแทน นึกถึงเวลาที่ใกล้จะต้องเดินทางก็ขอให้ซาเม็ดลงบ้าง เผื่อเส้นทางชันเบื้องหน้าจะยินยอมลดความลื่นลงพอให้ไม่หนักมือเก่ามือใหม่จนเกินไป

“เอ้า...กลุ่มสี่มาถ่ายรูปรวมกัน” เสียงน้องเตียงสาวน้อยอารมณ์ดีเรียกสมาชิกกลุ่มมายืนเรียงหน้าป้ายน้ำตกบันทึกภาพตอนสภาพยังดีก่อนออกเดินทาง ซึ่งสภาพแบบนี้จนวันกลับไม่รู้จะมีอีกรึเปล่า เราเดินเลียบน้ำตกไปเรื่อยๆ ข้ามธารน้ำที่กำลังเชี่ยวตามฤดูกาลของมัน ทางเดินแคบเลาะไปตามผืนป่าอันอุดม ไม้ใหญ่สองข้างทางบางครั้งแค่ลับโค้งทางเดินไม่ไกลก็ไม่สามารถเห็นคนหน้าแล้ว เห็ดขอนขึ้นอยู่ทั่วไปบ่งชี้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี บนตอไม้ล้มข้างทางดอกเทียนออกดอกชูช่อรอให้นักเดินทางได้เก็บความประทับใจ 

กลุ่มเราทั้งแปดคน พร้อมทีมงานประจำกลุ่มอีกสามรวมทั้งผมด้วยเดินคุยกันไปไม่ทันเหนื่อยดีก็เริ่มเห็นป่าไผ่ และเนินแรกที่เราต้องพิชิตไปให้ได้...เนินส่งญาติ แค่ชื่อเนินที่เห็นก็แทบทำเอาพวกเราถอดใจไปตามๆ กัน ทั้งเห็นความชันด้วยแล้วเสียงคุยเจื้อยแจ้วเมื่อซักครู่ก็เงียบสนิท กว่าจะผ่านเนินแรกมาได้หัวใจก็แทบจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอก พอมาเห็นชื่อเนินที่สอง...เนินปราบเซียน ก็ไม่เข้าใจว่าใครมาตั้งชื่อไว้ให้เป็นกำลังใจกันดีเหลือเกิน ผมเองใจชื้นขึ้นหน่อยก็เพราะไอ้เราไม่ใช่เซียน อย่างมากก็คงพักบ่อยหน่อยเท่านั้นเอง และแล้วเราก็มาถึงเนินป่าก่อ เป็นผืนป่าดิบเขาด้วยผลจากต้นก่อบางชนิดเราสามารถนำมากินได้ และยังมีประโยชน์สูงอีกด้วย ที่บ้านเราเรียก ต้นก่อ แต่ถ้าเป็นไม้ชนิดเดียวกันในต่างประเทศจะเรียกว่า ต้นโอ๊ก นั่นเอง เมื่อมาถึงเนินป่าก่อก็ดีใจได้ว่าเราเดินมาประมาณครึ่งทางแล้ว เนินต่อไปคือเนินเสือโคร่ง ชื่อเนินก็ตีความได้ 2 อย่างคือเสือที่เป็นสัตว์ หรือเสือที่เป็นพืชพวกเราก็ขอให้เป็นพืชละกัน เพราะถ้าเจอตัวเป็นๆ อย่าว่าแต่จะวิ่งหนีเลย คงพร้อมใจนั่งมันตรงนั้นให้คุณเสือเค้าเดินมาเลือกกินได้ตามใจชอบเพราะแค่นี้ก็จะหมดแรงกันอยู่แล้ว ดีที่เนินแห่งนี้ตั้งชื่อตามไม้ชนิดหนึ่งที่ชื่อ กำลังเสือโคร่ง ซึ่งถือเป็นยาสมุนไพรเปลือกมีกลิ่นคล้ายการบูรช่วยเจริญอาหาร ขับลม บำรุงเส้นเอ็น แก้ปวดเมื่อย ชาวบ้านจึงถากเปลือกไปต้มยาอยู่บ่อยๆ แต่บางครั้งถากมากเกินจนเหลือแต่แก่นไม่มีทางลำเลียงอาหารไปเลี้ยงต้นต้องยืนต้นตายก็มี

ภาพนี้ต้องการเก็บบรรยากาศการเดินทางจึงเลือกใช้เลนส์มุมกว้าง และในภาพมีหมอกซึ่งเป็นโทนสีขาว จึงต้องชดเชยกล้องให้โอเวอร์ประมาณ 1 stop Canon EOS 5 DMKII Lens EF16-35 f2.8L

เบื้องหน้าของเราก็คือเนินสุดท้าย...เนินมรณะ ใครคิดชื่อ อยากจะเดินไปถามจริงๆ ก็หนทางเล่นชันดิ่วไปแบบเห็นยอดกับทางเป็นเส้นท่าจะหายใจกันหลายหอบกว่าจะถึงลานสน ว่าแล้วพวกเราก็ต้องก้มหน้าเดินไปตามยถากรรม อุปกรณ์กล้องบนหลังทำให้นึกถึงตำนานเมืองลับแลที่แบกขมิ้นมากลางป่าพอหนักก็โยนทิ้ง แต่ถึงบ้านแล้วกลายเป็นทอง กล้องในกระเป๋าเราถ้าไปถึงยอดแล้วกลายเป็นทองก็ท่าจะดี แต่นี่จะทิ้งก็ทิ้งไม่ได้ยิ่งเดินก็ยิ่งหนัก ก้าวแรกที่มาถึงสันเนิน ดอกแตรวง หรือลิลลี่เมืองไทยก็อวดโฉมให้ชื่นตาอยู่ไม่ไกลเดินมาอีกนิดเจ้าว่านไก่แดงก็รอต้อนรับอยู่บนคบไม้ให้ชื่นใจ พ้นเนินสุดท้ายทิวสนที่โอบอุ้มอยู่รอบตัวเหมือนกรอบภาพงามขับให้ดอกหงอนนาคที่ชูช่อม่วงงามอร่ามทั้งทุ่งสวยเด่นยิ่งกว่าคำล่ำลือ สายลมที่พัดปลิวเหมือนให้ผมโยนความเหนื่อยของระยะทางกว่า 6 กิโลเมตรทิ้งไปแบบไม่ใยดี

เราเดินผ่านกลางทุ่งหงอนนาคเพื่อไปยังจุดพักแรมบ้างก็หยุดถ่ายภาพหมู่บ้างเดี่ยวบ้างกันตามสบายเพราะเรามาถึงลานสนแห่งนี้เลยเวลาช่วงตะวันตรงหัวไปไม่นาน การเดินทางครั้งนี้เราได้ทีมงานมืออาชีพจาก นักเดินทาง.คอม (www.nakderntang.com) มาคอยดูแลเรื่องความสะดวกต่างๆ ทั้งที่พัก อุปกรณ์ส่วนกลาง รวมทั้งอาหารการกิน เรียกว่าได้มืออาชีพมาจัดการ เราก็ตั้งหน้าตั้งตาถ่ายภาพกันได้ทั้งวันแบบท้องอิ่มนอนอุ่น สุขใดจะเท่าบนลานดอกไม้สวยๆ แห่งนี้

บนหินสวย และน้ำใส

แทบไม่น่าเชื่อว่ามื้อค่ำเมื่อวานเรานั่งสังสรรค์กันรอบวงหมูกระทะกลางป่าสนภูสอยดาวด้วยความสามารถของทีมนักเดินทางดอทคอมที่ช่วยให้เราอิ่มอร่อยเป็นพิเศษ หลังอาหารเช้ามื้อนี้เราเลยพร้อมใช้พลังงานเต็มที่ด้วยการไปเดินชมน้ำตกสายทิพย์กัน เราเดินกันจากที่พักไม่นานก็ถึงทางแยกลงไปน้ำตก ทางเดินค่อนข้างชัน แต่เดินไม่ยากแต่ถ้าฝนตกก็คงมีลื่นกันบ้างแน่นอน เราเดินแถวตอนเรียงหนึ่งไปอย่างเป็นระเบียบ เพราะทางค่อนข้างแคบ เผลอไม่นานเราก็มายืนอยู่หน้าน้ำตกชั้นแรก หินก้อนเล็กก้อนน้อยที่เขียวสดไปด้วยตะไคร่น้ำ สายน้ำตกที่ลดหลั่นกันลงมาเป็นชั้น อิงแอบกับผืนป่าใหญ่ น้ำเย็นเฉียบที่เราวักมาลูบหน้าจากสายน้ำตกขนาดเล็กแต่น่ารักกลางลำนำแห่งขุนเขาเรียกว่าเล็กๆ แต่มากด้วยความสวยงาม แต่ละชั้นของความลึกที่เพิ่มขึ้นความสวยงามก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เสียงชัตเตอร์ดังระงมตามลานหินใหญ่น้อย แข่งกับเสียงน้ำที่เซาะโตรกหินเขียวชอุ่ม ความสวยงามที่บันทึกลงบนแผ่นฟิล์ม และการ์ดดิจิตอลยังไม่เท่าความสดชื่นที่ได้รับ 

ภาพนี้ผมถ่ายภาพด้วยกล้องฟิล์ม เลือกครอปเฉพาะมุมเพื่อให้ดูน่าสนใจมากขึ้น Hasselblad 500cm Lens 150mm f4 Film Fuji Velvia50

เราขึ้นมาจากน้ำตกก็เกือบบ่ายสามโมงแล้ว เวลาที่เหลือของวันก็หมดไปกับทุ่งดอกไม้ และจุดชมวิว การมาเที่ยวป่าหน้าฝนก็เหมือนกับเราได้มาดูความสดใสของฤดูแห่งความสมบูรณ์ พืชพรรณต่างๆ ได้รับการฟูมฟัก และฟื้นตัวอย่างเต็มที่ หลายอุทยานถือโอกาสช่วงฤดูฝนปิดตัวลงเพื่อให้พื้นที่ได้ฟื้นตัวอีกครั้ง แต่สำหรับภูสอยดาวช่วงที่ดอกไม้จะบานเต็มทุ่งก็เริ่มตั้งแต่ประมาณปลายเดือนสิงหาคมเป็นต้นไป และจะผลัดเปลี่ยนกันไปจนย่างเข้าฤดูหนาว การมาเที่ยวชมก็จึงหนีไม่พ้นช่วงกลางฤดูฝนเช่นนี้

ปลายฟ้าเริ่มห่อคลุมด้วยความมืดมิดอีกครั้ง เมฆตีจากชายฟ้าให้หวิวใจในวันพรุ่งว่าจะได้ฟ้าใสแดดสวย หรือจะปกคลุมด้วยม่านฝน และสายหมอก วงสนทนาจากเพื่อนมิตรเริ่มจางเสียงลงตามเข็มนาฬิกา ปล่อยให้ราตรีนี้เริ่มต้นหลังจากม่านตาที่ปิดลง

ในวันที่ฝนพรำ

        หากฤดูกาลไม่มีผันเปลี่ยน เชื่อว่าความหลากหลายทางชีวภาพก็คงไม่ต่างกับทะเลทราย เช้านี้หมอกฝนลอยอ้อยอิ่งแนบตัวคล้ายผ้าห่มผืนบางให้หนาวกายแต่อุ่นใจ เตาแก๊สขนาดพกพาถูกจุดขึ้นอีกครั้ง แข่งกับแสงที่ยังไม่ช่วยให้มองเห็นลายมือชัดนัก กาน้ำร้อนที่เดือดพร่างเร่งให้เราอุ้มถ้วยสแตนเลสมาผิงมือ แม้ไม่หนาวหนักเหมือนหน้าหนาว แต่ก็พอให้รับรู้ถึงคุณค่าของเสื้อกันหนาวตัวเก่าที่ไม่เคยห่างจากเป้เดินทาง

ผมมากางเต็นท์ห่างจากแคมป์พักแรมของชาวคณะ อสท. ไม่ไกลนัก เพียงข้ามลำห้วยน้อยที่เมื่อวานน้ำยังเซาะตลิ่งไม่สูงนัก สะพานไม้แคบๆ ที่พาเราข้ามมายังเหลือพื้นที่อีกกว่าฟุตก่อนจะถึงน้ำ อาหารเช้าวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปลาทูทอด กับน้ำพริกแมงดา แกล้มลูกสะตอสด อาหารรสเด็ดจากแดนใต้ แต่มากินที่ยอดดอยสูงทางเหนือนี่ก็ให้รสชาติที่อร่อยลิ้นไปอีกแบบ กับเจ๊แมวเจ้าแห่งตู้เสบียงเคลื่อนที่ ถ้าทริปไหนมีเจ๊ไปด้วยขอบอกเลยว่าไม่มีอด แถมอร่อยอีกต่างหาก

วันนี้ทีม อสท. ว่าจะไปเดินชมทุ่งหงอนนาคที่กำลังบานสะพรั่งทางฝั่งชายแดนไทย-ลาว พูดซะเหมือนต้องเดินทางไกล แต่เปล่าเลยครับ จากที่พักไปไม่เกิน 500 เมตรเราก็มาถึงหลักเขตแดน ไทย-ลาว ให้ถ่ายภาพเล่นกันอย่างจุใจแล้ว แต่ฟ้าวันนี้ดูเหมือนไม่ค่อยจะเป็นใจ ฝนเริ่มโปรยปรายมาจางเม็ด ทีมงานใส่เสื้อกันฝนกันเสร็จเรียบร้อยก็เริ่มออกเดิน แต่ไปยังไม่ถึงไหนฝนก็ตงมาห่าใหญ่แบบไม่ลืมหูลืมตา ตอนแรกก็นึกว่าจะปรอยๆ พอให้ไปถ่ายมิวสิคกันได้ แต่กลายเป็นต้องหาที่หลบฝนกันจ้าหละหวั่น 

ซักพักใหญ่ๆ ดูท่าฝนจะไม่ยอมหยุดตก ตรงที่กางเต็นท์ก็ทำท่าเหมือนจะอยู่กลางธารน้ำ แม้ว่าเราจะทำร่องระบายน้ำไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่เพียงพอกับปริมาณน้ำฝนที่ตกลงมา หลายแรงแข็งขันแข่งกับฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง พวกเราช่วยกันขุดร่องน้ำเพิ่ม อีกเสียงก็ตะโกนมาจากฝั่งสะพานที่เราเดินข้ามไปมาว่า “น้ำท่วมสะพานแล้ว” ต่างคนก็ต่างช่วยกันแบ่งไปยืนเป็นหลักเพื่อคอยช่วยประคองคนที่ต้องการจะข้าม ทุลักทุเลกันพอสมควร แต่ก็สนุกสนานกันกลางสายฝนที่ยังตกมาแบบไม่ยอมซาเม็ด หากใครไม่เคยออกจากห้องแอร์คงไม่รู้ว่าพวกนี้เค้าไปทำอะไรกันในป่าในเขาให้เหนื่อยยากสังขาร แต่คนที่เคยสัมผัสกลิ่นหมอก ได้ผิงไอแดดจากแสงแรกแห่งวัน ที่แม้จะเป็นดวงอาทิตย์ดวงเดียวกัน แต่ความต่างของความรู้สึกเชื่อว่าคงยากที่จะเปรียบกัน

เย็นวันนั้น

ธรรมชาติไม่เคยโหดร้ายกับเราตลอดเวลา หากแต่บางครั้งก็ให้รางวัลกับคนที่พร้อมที่จะรอ เมื่อฝนซาเม็ดเมื่อตะวันบ่ายสายหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งคลอเคลียกลีบดอกบางที่ช้ำฝน พวกเราสาวเท้าไปตามทางเดิม เห็นหลักแบ่งเขตไทย-ลาวอยู่ไม่ไกล แถวนี้ดอกหงอนนาค และดอกเอนอ้าบานเต็มทุ่งมากกว่าลานสนบริเวณที่พัก พวกเราแต่ละกลุ่มเริ่มวาดลวดลายโพสท่ากันท่ามกลางหมู่พฤกษาสนุกสนานทั้งคนถ่ายภาพ และคนถูกถ่าย บ้างก็ไปปลีกวิเวกขลุกกับดอกไม้สวยๆ ยามฉ่ำฝน 

เราเดินลัดเลาะกันไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางเพื่อให้มาถึงจุดชมวิวพระอาทิตย์ตกทันช่วงเย็น แม้ว่าแสงจะไม่ค่อยมีเพราะเมฆบางๆ คลุมหมอกอยู่ทั่วฟ้า แต่ที่ชายเขาเบื้องหน้ากลับเปิดเป็นช่อง เราก็ได้แต่หวังให้ลมพัดพาเจ้าเมฆก้อนนี้ให้ห่างออกไปซักหน่อย เพื่อวันสุดท้ายนี้จะได้ชมพระอาทิตย์ตกได้อย่างใจหวัง 

กล้องที่หยิบออกจากกระเป๋า ณ จุดชมวิวเวลานี้คงเป็นรางวัลสำหรับความพยามยาม เพราะเบื้องหน้าคือแสงสุดท้ายของวันที่สาดส่องออกมาจากชายเมฆ ฤดูนี้หากจังหวะไม่เป็นใจเราอาจไม่ได้เห็นอะไรนอกจากฝนกับฝน แต่หากสภาพอากาศเป็นใจ ฟ้าหลังฝนก็มักสวยงามเสมอ

ภาพแนวนี้ควรจัดองค์ประกอบให้ส่วนทิวเขาด้านล่างที่ค่อนข้างมืด หรืออาจเป็นเงาดำให้มีอัตราส่วนประมาณ 1ใน 3 ของภาพ และมุมนี้เป็นมุมย้อนแสงจึงต้องชดเชยกล้องให้โอเวอร์ประมาณ 1.5 stop ภาพนี้ผมใช้ฟิลเตอร์ Lee Graduate สีเทาเพื่อช่วยลดแสงจากท้องฟ้าด้านบนลงด้วย

เสียงแจ้วๆ ของสาวๆ ทีมงานนักเดินทางดอทคอมทำเอาพวกเราหันไปมองเป็นตาเดียวกัน “มันต้มขิงร้อนๆ จ้า” ใครจะคิดว่าริมหน้าผาเวลาลมหนาวพัดมาแต่เรามีมันต้มขิงมาบรรเทาความเย็นของอากาศแบบถึงที่ถึงชายผา คนละตักสองตักไม่ได้ทำให้อิ่มได้ แต่สิ่งที่เราได้คือประทับใจในความรอบคอบ และความเป็นมืออาชีพของทีมงานนั่นเอง

เคยบ้างไหม

เคยบ้างไหมถ้าเรานั่งนึกถึงวันเวลาที่มีความสุขว่าทำไมมันช่างผ่านไปรวดเร็วนัก แต่เวลาที่เราต้องนั่งหลังแข็งอยู่ที่โต๊ะทำงานมันช่างช้าซะเหลือเกิน คืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายบนดอยแห่งนี้ พรุ่งนี้ก็จะเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆ ไปตามรายทางที่เมื่อสามวันก่อนเราได้ย่ำผ่านมา บนเส้นทางของสายหมอก และดอกไม้ 

แสงสุดท้ายของวันที่เราแทบมองไม่เห็น ภาพนี้ผมเก็บภาพเกือบหนึ่งนาที และใช้ฟิลเตอร์ Lee Graduate สีเทาร่วมด้วย เพื่อลดแสงจากท้องฟ้า ให้เห็นสายหมอกที่เริ่มก่อตัวเรี่ยดิน Canon EOS 5 DMKII EF 16-35 f2.8L

การเดินทางมาท่องเที่ยวบนลานสนภูสอยดาวนี้ คือส่วนหนึ่งของอุทยาแห่งชาติภูสอยดาว แต่ไม่ใช่ขึ้นยอดภูสอยดาว ยอดภูสอยดาวคือยอดที่เห็นอยู่ในม่านหมอกเบื้องหน้า ที่มีความสูง 2,102 เมตรจากระดับน้ำทะเล ซึ่งสูงเป็นอันดับสี่ของประเทศรองจาก ดอยอินทนนท์ ดอยผ้าห่มปก และดอยหลวงเชียงดาว

ขอขอบคุณ

1.  ทีมงานนักเดินทางดอทคอม  www.nakderntang.com

2.  ทีมงานอนุสาร อสท.

3.  ตำนานเมืองลับแล  www.baanmaha.com

เรื่อง :  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง

ภาพ :  นันทพัฒน์  สุรสิงห์โตทอง